Znamiennym symptomem obecnej doby jest to, że wraz z upływem czasu widzenie okiem obiektywu, „widzenie fotograficzne”, przybiera w sztukach plastycznych coraz bardziej na sile i znaczeniu. Z pewnością do jego popularności przyczyniły się wynalazki techniki i innowacje technologiczne. Jednak decydujący wpływ na rozpowszechnienie się widzenia poprzez fotografię wywarła gwałtownie rosnąca ilość agencyjnych, reklamowych, gazetowych, wreszcie amatorskich zdjęć, które tak gęsto obudowały otoczenie człowieka, że niewiele mu już zostało do oglądu bezpośredniego. Dlatego współczesny massman coraz częściej patrzy na rozmaite aspekty stechnokratyzowanego życia poprzez pryzmat masowych środków przekazu, a więc poprzez ramki – niekończącej się lawiny – obrazków (fotografii prasowej, reklamowej grafiki, obrazu telewizyjnego, filmowych kadrów).

W erze telewizyjno-komputerowej, której wizualny pejzaż tworzy nieustannie rozbudowująca swoją mozaikową strukturę, wielowarstwowa i pełna rozmaitych odniesień f o t o s f e r a, ogarnięcie całego materiału ikonograficznego, jaki się na nią składa, nawet gdy za wyróżnik przyjąć jego fotograficzny rodowód, jest praktycznie niemożliwe. Zresztą i tak nie wszystkie „obrazki z maszyny” zasługują na jednakową uwagę. Nawet nie każdy z tych, które w powszechnym mniemaniu uchodzą za „artystyczne”. Wszak dla rozwoju twórczej fotografii tylko nieliczne, wierne rzeczywistości bądź kreowane na nowe realności fotowidoki, uważać można za istotnie znaczące. Tym bardziej, jeśli poszczególne, realizowane w fotograficznej materii dzieła rozpatrywać w kontekście szeroko rozumianej sztuki – z całą świadomością jej ideowo-artystycznego radykalizmu i wyjątkowego w ostatnich latach spiętrzenia rewolucyjnych dokonań.

Kamera przestała służyć dzisiejszym twórcom za proste narzędzie ukazujące naturalistyczne wizerunki otoczenia, a stanowi dla nich wielofunkcyjny instrument świetnie służący refleksji – o foto-medium, foto-języku, foto-granicach poznania świata i foto-sztuce. Splot zarysowanych przez awangardę w ostatnich latach nowych struktur znaczeniowych, ich zbiorów, a także programów i funkcji, spowodował w posługującej się środkami i zapisami mechanicznymi wizualnej sztuce  wytworzenie autonomicznej foto-rzeczywistości.

Myślą przewodnią jest tu przekonanie o decydującym, nadrzędnym znaczeniu każdego środka przekazu, a więc i fotograficznego medium, nadającego sens zawartej w nim wypowiedzi. Oznacza to, że kanał decyduje o treści przekazu, że artykulacja faktów fakty te dominuje, że zatem sposób ukształtowania dzieła determinuje jego charakter, co czyni konstrukcję najistotniejszą treścią. Zapis fotograficzny nie jest więc wiernym zapisem rzeczywistości, a konstytucją foto-rzeczywistości, którą w istotny sposób kształtuje medium. Dotyczy to zwłaszcza tej fotografii, którą zdominował schematyzm jednego z masowych informacyjnych kanałów.

Czerpiąca z dorobku sztuki pojęciowej fotografia, dążąc – jak niegdyś – do maksymalnego obiektywizmu zapisywanego mechanicznie obrazu, przestała właściwie być, ex definitione, realistyczna. Choćby już dlatego, że narzucając swoje własne normy odbioru świata modyfikuje sposób, w jaki widzimy rzeczy. Wprawdzie nadal hołduje obiektywnie chłodnej obserwacji i maksymalnej ścisłości w oddawaniu szczegółów utrwalanego na kliszy tematu, i to może bardziej jeszcze niż kiedykolwiek przedtem, to jednak świadomość, jaka jej wykonywaniu i odbiorowi towarzyszy, każe krytycznie osądzać walory, dotąd uważane za bezsprzeczne.

Za taki walor miano np. jej wewnętrzną pojemność i nośność informacyjną. Miano niesłusznie. Bo przecież nie zawarta w obrazie informacja jest w momencie odbioru głównie znaczącą, lecz to, co płynąc ze świadomości, a będąc cząstką posiadanej przez nas wiedzy, ową informację wizualną dopełnia, rozwija i nadbudowuje. Tak też zaczęła fotografia, nieartystyczna fotografia, egzystować w postkonceptualnej sztuce. Nie jako obraz, zamknięty granicą kadru, obraz o ściśle określonej zawartości treściowej, a jako impuls zaledwie, wyzwalający niekiedy cały strumień wyobraźni, niczym ze źródła wywodzącej się z niego, ale czerpiącej ze zdobytego wcześniej doświadczenia. Nic więc dziwnego, że jej reinterpretatorzy niewielką wagę przywiązują do tego, czym jest w istocie: egzystencjalną deklaracją zarejestrowanych na niej rzeczy. Bardziej wartościowe od jej wymiarów egzystencjalnych wydają im się – owszem, te same – informacje obrazowe, ale rozpatrywane w zupełnie innym porządku, w porządku symbolicznym – zdeterminowanych techniką odniesień kulturowych i artystycznych.

Człowiek współczesny jest bezradny i zagubiony. Przytłacza go i osacza etos mass-culture, szaleństwo jej zmasowanych, neonowych rzeczowości, zalew przedmiotów kreowanych przez pop-sztukę do rangi mediów postindustrialnej ery. Nic więc dziwnego, że mass-man traci w końcu rozeznanie w nieogarnionej ikonografii śmietnika wielkoprzemysłowej cywilizacji, że nie potrafi się już swobodnie poruszać w gąszczu stale na nowo preparowanych wartości, poglądów i idei, którymi ustawicznie karmione jest przez skomercjalizowane mass-media społeczeństwo obfitości; społeczeństwo wtłoczone w tryby hipnotycznego działania środków masowej komunikacji, społeczeństwo zniewolone funkcjonowaniem publikatorów służących mu za jedyną tkankę łączną, choć jej totalitaryzm nieuchronnie prowadzi do zatarcia intymności przeżycia i autentyzmu, zatem do konsumowania wszystkiego wyłącznie w postaci plagiatów.

Nie bez kozery zwykło się nazywać epokę telewizyjno-komputerową wiekiem reprodukcji. Czasem zanikania indywidualności, skutecznie wypieranej przez masowe modele, lansowane drogą nieprzerwanej projekcji określonych gustów, stereotypów myślenia i postaw. Czasem substytutu, dominacji kultury pozorów, której ersatz wystarcza za pierwowzór..

Dochodzi jeszcze problem sprawności przekaźników. Problem istotny, jeśli się zważy, że każda transmisja, nawet ta, która dokonywana jest za pomocą najdoskonalszych mediów, mniej lub bardziej transformuje przesyłane informacje. Stąd po okresie entuzjazmu dla możliwości, jakie stwarzają sztuce nowoczesne środki przekazu, takie jak fotografia, film czy video, nastał czas programowego przeciwstawiania się ich wszechwładnemu panowaniu. Dawniejsze dostrzeganie samych zalet mechanicznych i elektronicznych środków przekazu ustąpiło miejsca ich widzeniu realistycznemu. Dla artystów związanych z mec-artem, sztuką technologiczną i konceptualną, czy wreszcie foto-medium-artem, środki te przestały być idealnym sposobem nadawania komunikatów sztuki, stając się narzędziem jak inne ułomnym, instrumentem obarczonym swoistymi wadami, przekaźnikiem przenoszącym obraz w sposób bynajmniej nie „przezroczysty”.

Fotografia to „widok z okna”.
Fotografia to świat skadrowany.
Fotografia to wycinek rzeczywistości dostrzeżonej i zarejestrowanej.
Fotografia to mechaniczne zobrazowanie faktycznych kształtów rzeczywistości.
Fotografia to ich dwuwymiarowe odbicie.
Fotografia to tworzenie własnego wizerunku owych kształtów. 
Fotografia to zależne od motywu kształtowanie form wyzwalanych z rygorów przezeń narzuconych.
Fotografia to kreowanie form nowych, wysublimowanych z obiektu.
Fotografia to niezależny kształt, oderwany od przedmiotu.
Fotografia to ewokowanie rzeczywistości nieskrępowanej.
Fotografia to przeglądanie się w sobie.
Fotografia to FOTOGRAFIA.

O czym mówi fotografia? Pozornie – o świecie. Faktycznie – o sobie, tzn. o mnie; o nas. Mówi bowiem i o moim indywidualnym widzeniu świata, i o kształtującym się w procesie poznania rozumieniu fotografii. Fotografii powołującej do istnienia byty autonomiczne. Fotografii sprawczej. Unaoczniającej światy niespodziewane.

Fotografia zapisuje tylko chwilowy stan rzeczy, tych które znalazły się przed obiektywem, stanowiąc jednocześnie wyraz wnętrza utrwalającego je fotografa. Powoływana do istnienia z ludzkiej potrzeby wypowiedzi, trwa w zmiennym świecie znaczeń jako intuicyjnie inspirowana kreacja. I jako taka wchodzi w rozmaite relacje z oglądającym ją człowiekiem, bezpośrednio na niego oddziałując oraz determinując jego emocjonalny i intelektualny stan – jako szczególna obecność w sobie, jako na swój sposób świadoma siebie forma, w której utajona została czyjaś świadomość subiektywna. To dzięki widzowi wyzwolone zostaje z fotografii to, co sam może w niej dostrzec, choć zawsze coś jeszcze pozostaje w ukryciu.

Fenomen fotografii zasadza się na jej dwoistej naturze. Na tym, że funkcjonuje ona jednocześnie jako przedmiot i jako obraz, czyli jako coś co materialne i zarazem wizualne. Dzięki temu nie tylko jest imitacją i śladem rzeczywistości, lecz również jej magicznie przywołaną obecnością. Oczywiście nie jest to obecność konkretu, a jedynie jego wyobrażenia, które karmi się w równym stopniu myślową rekonstrukcją bytu realnego, co bliżej nieokreślonym jego zwidem. Z tego powodu fotografia tak bardzo pociąga refleksyjnych artystów, których intryguje ów specyficzny dualizm bytowy fotograficznych utworów, utworów stwarzanych przecież za pomocą takiej metody obrazowania, która szczególnie mocno wyczulona jest na aparycję przedmiotów.

Przywykło się sądzić, że fotografia odbija zewnętrze. Lecz to mniemanie trywializuje ją. Naprawdę frapująca staje się wówczas, gdy ujawnia wnętrze. Przy czym owo wnętrze winno tu być dwojako rozumiane. Z jednej strony chodzi o wnętrze duchowe autora, które swą nie do końca rozpoznaną cząstką emanuje z fotograficznego obrazu, z drugiej – o „wnętrze” samej fotografii, obnażane wolą artysty, a zdeterminowane programem jego kamery.

Rozczłonkowanie i rozdrobnienie świata w znacznej mierze zawdzięczamy pojęciom. To one powodują kawałkowanie przez umysł rzeczywistości. Zarazem jednak umożliwiają tworzenie teorii, pozwalających na przewidywanie skutków działań, jeszcze zanim zostaną podjęte. Pojęcia pozwalają też organizować fragmenty rzeczywistości na nowo, więc tym samym układać z nich nieznane wcześniej całości. A kiedy pojęcia przyoblec w konkretne kształty wizualne, dzięki zastosowanym efektom optycznym można świadomie oszukiwać zmysły, przyzwyczajone do stereotypów widzenia. Fizyczne doznania ulegają wówczas relatywizacji, zaś umysł musi niekonwencjonalnie odpowiedzieć na prowokację. Jakże to jednak pobudza wyobraźnię i jakie wyzwala odczucia – umożliwia doświadczanie frapujących, bo innych, wymiarów.

Struktura ziarna fotograficznego, raster poligraficzny, linie telewizyjnego obrazu, lego, puzzle, piksele zdają się nie mieć początku ani końca. Powtarzalne, samopodobne, rozpływają się jedne w drugich. Liczą się nie one same a powstające między nimi relacje. Nic pojedynczego nie jest ważne, liczy się struktura.

Wszystko jest dozwolone, wszystko możliwe…

Całość jest płynna, zatem względna i wątpliwa.

W wypadku przekształceń komputerowych pocieszające jest to, że nawet niewielki nadmiar potrafi sam z siebie sprowadzić się do zera. Znamienne i poniekąd symboliczne. Nawiasem mówiąc, to dobra perspektywa, gwarantująca oczyszczenie pola, które dzięki temu można będzie zagospodarowywać od początku – inaczej. Wszelkie wymazywanie automatycznie daje użytkownikom nową szansę. Czasem niewiele trzeba. Nieraz wystarczy uparcie powtarzać prostą operację. Na przykład tłumaczyć słowo czy dwa z języka na język.

Współczesna kultura z jej ideami i ustaleniami oraz zakorzeniona w niej filozofia i nauka nie dają żadnej gwarancji, że to co głoszą jest trwałe. Już w samej ich naturze tkwi niestabilność. Stąd pewności jakie głoszą okazują się częstokroć pewnościami... niepewności, hipotezami prawdziwymi jedynie czasowo. Na szczęście. Wszak największą wartością twórczej myśli jest nieustanne podawanie w wątpliwość tego, co uznaje się za niezmiennik, a co za tym idzie niezgoda na zastany stan rzeczy oraz krytyczny stosunek do własnych poglądów.

Zdjąć można buty, a i kogoś skazanego, jeżeli jest się strzelcem wyborowym. Można też zdjąć samego siebie, choć i tu są różne możliwości: zdjąć się z megalomańsko wymyślonego własnego piedestału; zdjąć w photoshopie z grupowej fotografii, na jakiej figurowało się z ludźmi, których przestało się akceptować; w końcu zdjąć się z tej ziemi dosłownie, dokumentując owo zejście na kliszy.

Zdejmowanie fotograficzne swojego fizys oraz osób towarzyszących stało się wręcz maniakalne. Boom na autoportrety spotęgował się wraz z wprowadzeniem na rynek komórek z funkcją rejestrowania obrazu. Doszedł jeszcze do tego pręt, na którym montuje się swoją kamerę po to, by plan zdjęciowy był nieco szerszy od tego, jaki uzyskuje się trzymając aparat w wyciągniętej przed siebie ręce.

Myślę, że wcześniej nikt nie zdawał sobie sprawy ze skali potrzeby ustawicznego utrwalania się. Zawsze i wszędzie, by móc znaleźć się za każdym razem w centrum kadru. Nowa, technicznie satysfakcjonująca zabawka ujawniła, że maluczkich narcyzów są miliony. Narcyzów szczególnego rodzaju, bo zakochanych w sobie z wzajemnością.

Szczególną kategorię autofotografistów stanowili ci, którzy swoje pudełka z obiektywem lokowali na mniej więcej metrowej długości patyku. Byli wśród nich i kamikadze, którzy cofali się, nie patrząc za siebie. Wszystko przez selfie. Jedna ze spektakularnych, idiotycznie samobójczych akcji miała miejsce w górach. Fotografowali się rodzice na oczach dzieci. Zrobili o jeden krok do tyłu za dużo. Dzieci zostały same.

Kiedyś firma Kodak, chcąc ułatwić fotoamatorom urodziwe pejzażowanie, ustawiła wokół Wielkiego Kanionu tabliczki informujące, skąd jest najładniejszy widok. Teraz producenci fotokomórek powinni zadbać o oznaczenie miejsc najbardziej niebezpiecznych i... skutecznych. Zwolniłoby to miłośników mocnych wrażeń z mozolnego poszukiwania miejsc „skąd by tu” i „gdzie by tu”.

10.00-11.00 – wykład

• Zawód? Psycholog! Jak odnaleźć się na rynku pracy z dyplomem psychologa?
  dr Konrad Bocian, psycholog społeczny

11.00-11.30 – Prezentacja oferty uczelni

• dr Radosław Sterczyński, Prodziekan ds. Dydaktycznych i Studenckich wydziału zamiejscowego w Sopocie

11.30-12.00 – sesja pytań i odpowiedzi

Na pytanie kandydatów będą odpowiadali:

• Prodziekan sopockiego wydziału Uniwersytetu SWPS
• wykładowcy Uniwersytetu SWPS
• przedstawiciele modułów specjalnościowych

Na jakich stanowiskach wiedza psychologiczna sprawdza się najlepiej? Jakie firmy poszukują jej najczęściej?

Na przykładzie firm z branży IT, dowiesz się, dlaczego absolwenci psychologii mogą stać się kluczowym elementem organizacji zatrudniających... wyłącznie programistów.

dr Konrad Bocian - psycholog społeczny, adiunkt na sopockim wydziale Uniwersytetu SWPS, naukowiec, dziennikarz naukowy. Doktorant Interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich Uniwersytetu SWPS oraz stypendysta Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Na co dzień zgłębia tajniki ludzkiej moralności oraz zajmuje się popularyzacją nauki.

Termin i miejsce

9 września 2017 r. godz. 10.00-12.00
Sopoteka
Tadeusza Kościuszki 14
81-704 Sopot

Kontakt

Anna Matuszak
Koordynator Projektu Strefa Młodzieży w Sopocie
tel. 58 721 46 95
e-mail: [email protected]

Warsztaty to znakomita okazja, by zapoznać się z koncepcją studiów w sposób praktyczny. Temu mają służyć ćwiczenia z pracy zespołowej oraz design thinking. Design thinking to nowatorska metoda pracy projektowej, która pomaga w poszukiwaniu innowacji nie poprzez kopiowanie i ulepszanie,  lecz wdrażanie oryginalnych rozwiązań w oparciu o głęboko rozpoznane potrzeby użytkowników.

Warsztaty zawsze składają się z trzech części. W pierwszej prowadzący opowiadają o studiowaniu w School of Ideas – na czym polega innowacyjność tego kierunku oraz czym różni się od tradycyjnych studiów.

Po krótkim wstępie uczestnicy wstają z wygodnych siedzisk i kanap, dzielą się na grupy i w tak utworzonych zespołach budują pewien obiekt. To proste zadanie służy nie tylko integracji, lecz także pokazuje, jak ważna jest umiejętność dobrze zaplanowanej pracy zespołowej.

Trzecia część warsztatów to studium przypadku, za pomocą którego zostaną przedstawione podstawy metody design thinking. – Zawsze wybieramy przykład wykraczający poza tradycyjnie rozumianą humanistykę. Wszystko po to, by udowodnić, że umiejętności i kompetencje posiadane przez humanistów mogą być wykorzystane w różnych, nierzadko zaskakujących, dziedzinach nauki, przemysłu czy biznesu – tłumaczy dr Karol Jachymek ze School of Ideas.

Warto podkreślić, że warsztaty dają również możliwość poznania swoich mocnych stron i sprawdzenia umiejętności pracy koncepcyjnej w grupie zadaniowej oraz spotkania przyszłych wykładowców.

– Zależy nam także na tym, aby student, w trakcie trzech lat spędzonych w School of Ideas, budował swoje profesjonalne portfolio i sieć kontaktów oraz poznawał funkcjonowanie rozmaitych instytucji od podszewki. Warsztaty przygotowawcze stanowią zatem znakomitą okazję do tego, aby krok po kroku wprowadzić potencjalnych kandydatów w ten innowacyjny, trzyletni proces studiowania – wyjaśnia dr Jachymek.

Chętnych do udziału w bezpłatnych warsztatach przygotowawczych prosimy o wcześniejsze wypełnienie formularza zgłoszeniowego ».

Program studiów w School of Ideas opiera się na pracy projektowej. Oznacza to, że główną metodą nauczania na studiach są praktyczne, intensywne działania w grupach zadaniowych nad określonym problemem.

Każdy semestr ma swój obszar tematyczny, w obrębie którego studenci realizują projekty, nie tylko biorąc udział w zajęciach, lecz także samodzielnie pracując w laboratorium i współpracując z instytucjami partnerskimi.

Taki proces kształcenia sprawia, że zatarta zostaje granica między czasem nauki a wejściem na rynek pracy: studenci realizując projekty wspólnie z praktykami, zmagają się z prawdziwymi wyzwaniami i uczą się działać w grupie – jako liderzy, koordynatorzy i członkowie interdyscyplinarnych zespołów.

Ze względu na warsztatowy charakter pracy dominujący w trakcie studiów, nabór do School of Ideas ograniczony jest do maksimum 30 osób.

17 września 2016 r. (sobota), godz. 12.30

Uniwersytet SWPS,  ul. Chodakowska 19/31, Warszawa

sala S205

W sprawach związanych z warsztatami przygotowawczymi i ze studiami w School of Ideas prosimy o kontakt z dr. Karolem Jachymkiem: [email protected].

Warsztaty to znakomita okazja, by zapoznać się z koncepcją studiów w sposób praktyczny. Temu mają służyć ćwiczenia z pracy zespołowej oraz design thinking. Design thinking to nowatorska metoda pracy projektowej, która pomaga w poszukiwaniu innowacji nie poprzez kopiowanie i ulepszanie,  lecz wdrażanie oryginalnych rozwiązań w oparciu o głęboko rozpoznane potrzeby użytkowników.

Warsztaty zawsze składają się z trzech części. W pierwszej prowadzący opowiadają o studiowaniu w School of Ideas – na czym polega innowacyjność tego kierunku oraz czym różni się od tradycyjnych studiów.

Po krótkim wstępie uczestnicy wstają z wygodnych siedzisk i kanap, dzielą się na grupy i w tak utworzonych zespołach budują pewien obiekt. To proste zadanie służy nie tylko integracji, lecz także pokazuje, jak ważna jest umiejętność dobrze zaplanowanej pracy zespołowej.

Trzecia część warsztatów to studium przypadku, za pomocą którego zostaną przedstawione podstawy metody design thinking. – Zawsze wybieramy przykład wykraczający poza tradycyjnie rozumianą humanistykę. Wszystko po to, by udowodnić, że umiejętności i kompetencje posiadane przez humanistów mogą być wykorzystane w różnych, nierzadko zaskakujących, dziedzinach nauki, przemysłu czy biznesu – tłumaczy dr Karol Jachymek ze School of Ideas.

Warto podkreślić, że warsztaty dają również możliwość poznania swoich mocnych stron i sprawdzenia umiejętności pracy koncepcyjnej w grupie zadaniowej oraz spotkania przyszłych wykładowców.

– Zależy nam także na tym, aby student, w trakcie trzech lat spędzonych w School of Ideas, budował swoje profesjonalne portfolio i sieć kontaktów oraz poznawał funkcjonowanie rozmaitych instytucji od podszewki. Warsztaty przygotowawcze, odbywające się 11 sierpnia i 3 września stanowią zatem znakomitą okazję do tego, aby krok po kroku wprowadzić potencjalnych kandydatów w ten innowacyjny, trzyletni proces studiowania – wyjaśnia dr Jachymek.

Chętnych do udziału w bezpłatnych warsztatach przygotowawczych prosimy o wcześniejsze wypełnienie formularza zgłoszeniowego ».

Program studiów w School of Ideas opiera się na pracy projektowej. Oznacza to, że główną metodą nauczania na studiach są praktyczne, intensywne działania w grupach zadaniowych nad określonym problemem.

Każdy semestr ma swój obszar tematyczny, w obrębie którego studenci realizują projekty, nie tylko biorąc udział w zajęciach, lecz także samodzielnie pracując w laboratorium i współpracując z instytucjami partnerskimi.

Taki proces kształcenia sprawia, że zatarta zostaje granica między czasem nauki a wejściem na rynek pracy: studenci realizując projekty wspólnie z praktykami, zmagają się z prawdziwymi wyzwaniami i uczą się działać w grupie – jako liderzy, koordynatorzy i członkowie interdyscyplinarnych zespołów.

Ze względu na warsztatowy charakter pracy dominujący w trakcie studiów, nabór do School of Ideas ograniczony jest do maksimum 30 osób.

3 września 2016 r. (sobota), godz. 12.30

Uniwersytet SWPS,  ul. Chodakowska 19/31, Warszawa

sala S205

W sprawach związanych z warsztatami przygotowawczymi i ze studiami w School of Ideas prosimy o kontakt z dr. Karolem Jachymkiem: [email protected].

Do pracy po urlopie warto wrócić z uśmiechem! Do takiego podejścia w pierwszą sobotę nowego roku szkolnego zamierzają przekonać mieszkańców Poznania i okolic organizatorzy kampanii „Praca? Lubię to!”. Już 3 września Wolny Dziedziniec Urzędu Miasta na placu Kolegiackim 17 zapełni się wygodnymi leżakami oraz stolikami do kreatywnych zabaw i inspirujących rozmów. W plenerowej strefie wykładowej będzie można posłuchać prelekcji psychologów, coachów oraz zaproszonych do udziału w wydarzeniu doświadczonych przedsiębiorców.  ...

Ekspertki Uniwersytetu SWPS: Agnieszka Pawłowska oraz Małgorzata Kowalczewska pokażą m.in., jak bycie uważnym pomaga w pracy i rozwoju zawodowym oraz jak i po co odkrywać swoje mocne strony. Piotr Pietrzak z IBM Polska podzieli się radami, jak pracując w korporacji, nie żyć od wakacji do wakacji. Blaski i cienie życia polskiego freelancera z przymrużeniem oka zaprezentuje Krzysztof Justynowicz z Aniołów Konsultingu. A pomysłodawczyni kampanii Beata Kiewisz doradzi, jak zmienić pracę w czasach, w których presja, by zarabiać na swojej pasji, jest silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej.

Uśmiech na twarzach uczestników wywoła z pewnością jogin śmiechu Piotr Bielski, który opowie o swoim obecnym zawodzie i zaprosi na autorski warsztat jogi śmiechu. 

Wszystkie osoby, które chciałyby porozmawiać o wyborze lub zmianie swojej drogi zawodowej, czy też o tym, jak przygotować się na spotkanie z potencjalnym nowym pracodawcą, zapraszamy na konsultacje z doradcą zawodowym z Biura Karier Uniwersytetu SWPS. – O swoich mocnych stronach będzie można porozmawiać z coachem i socjologiem Małgorzatą Kowalczewską. Natomiast pomocy w określeniu celu i zmotywowaniu się do działania udzieli coach Magdalena Heimrath – mówi Agnieszka Lewicka z Uniwersytetu SWPS, współorganizatorka kampanii.

– Praca pod presją zarabiania i „przeczekiwanie” życia od wakacji do wakacji, czy od weekendu do weekendu, prowadzi do frustracji, odbiera energię, poczucie wolności i sprawczości działania. Jest przyczyną stresu i chorób cywilizacyjnych. Z kolei praca zgodna z naszymi predyspozycjami, talentami, zasobami, zainteresowaniami staje się źródłem spełnienia nie tylko w sferze zawodowej, lecz także w sferze naszych relacji ze światem i innymi ludźmi – mówi Beata Kiewisz, pomysłodawczyni i współorganizatorka trwającej od maja do listopada br. kampanii społecznej parku technologicznego YouNick i Uniwersytetu SWPS.

Na plenerową odsłonę kampanii „Praca? Lubię to!” organizatorzy zapraszają także dzieci. Będą na nie czekali specjaliści z Poradni Pedagogiczno-Psychologicznej Wyspa Zmian, którzy przygotowali inspirujące warsztaty, eksperymenty, quizy i zabawy logiczne pomagające określić zasoby, zainteresowania i mocne strony naszych pociech.

Natomiast dorośli będą mogli odkryć w sobie dziecko i wyzwolić niepohamowaną kreatywność podczas warsztatów przygotowanych przez School of Form. Uczestnicy nauczą się przede wszystkim pracy zespołowej i wspólnego wypracowywania rozwiązań w trakcie budowy... latawców. Podczas pracy zastosują konstrukcję tetrahedralną, wynalezioną przez naukowca Grahama Bella w 1910 roku.

– Dla uczestników naszego wydarzenia zaplanowaliśmy jeszcze jedną strefę atrakcji – pobudzającą kreatywność. Przygotowaliśmy ją wspólnie z jednym z największych poznańskich pracodawców – firmą Volkswagen Poznań. W godzinach 12.00-13.30 na placu Kolegiackim odbędzie się pokaz budowy najprawdziwszego bolida – opowiada Beata Kiewisz. – W tej samej strefie trener i coach Paweł Walczak będzie mówił o jednej z form pracy z ciałem – metodzie mindfulness, wspartej najnowszymi technologiami z dziedziny biofeedbacku.

Stowarzyszenie KLANZA udostępni swoje karty metaforyczne – narzędzia wspierające procesy zmian i rozwoju, ułatwiające komunikację międzyludzką, pobudzające do refleksji i stymulujące kreatywność. A coach Dorota Krajewska-Roszyk podzieli się historiami ludzi, którzy często radykalnie i z sukcesem zmienili swoją pracę na bardziej satysfakcjonującą.

12.00-12.30 – Praca? Lubię to! Jak zmienić pracę pod presją zarabiania na zarabianie na pasji? – Beata Kiewisz

12.30-13.30 – Jak i po co odkrywać swoje mocne strony – Małgorzata Kowalczewska

13.30-14.30 – Jestem szczęśliwy, bo się śmieję! Warsztat jogi śmiechu – Piotr Bielski, jogin śmiechu

14.30-15.30 – Zatrzymaj się. Jak bycie uważnym pomaga w pracy i rozwoju zawodowym – Agnieszka Pawłowska

15.30-16.15 – Nieustające wakacje? Blaski i cienie bycia freelancerem – Krzysztof Justynowicz

16.15-17.00 – W korporacji po wakacjach. Jak nie żyć od wakacji do wakacji w korporacji – Piotr Pietrzak

12.00-14.00 – Doradztwo zawodowe – Biuro Karier Uniwersytetu SWPS

13.45-15.45 – Moje mocne strony – Małgorzata Kowalczewska, coach (Uniwersytet SWPS)

14.30-16.30 – Jak znaleźć i osiągnąć swój cel w pracy i nie tylko? Jak dokonać zmiany? – Magdalena Heimrath, coach (Uniwersytet SWPS)

12.00-17.00 – Konsultacje indywidualne – Dorota Krajewska-Roszyk (można.pl)

12.00-14.00 – Jak rozpocząć i rozwijać swoją karierę w branży IT – kogo poszukują pracodawcy? – Paulina Stochniałek

12.00-17.00 – Skonstruuj swoją karierę – Jacek Jokś (Volkswagen Poznań)

12.00-17.00 – Od pasji do zawodu – Twoje dziecko ma talent, warsztaty KOMPAS dla dzieci przedszkolnych i wczesnoszkolnych – Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna Wyspa Zmian

12.00-13.30 – Budowanie prawdziwego bolida – Volkswagen Poznań

12.00-17.00 – Latawce tetrahedralne, warsztaty z konstruowania latawców – School of From

12.00-17.00 – Karty Metaforyczne – narzędzie wspierające proces zmiany i rozwoju – Stowarzyszenie Klanza

12.00-17.00 – Urządzenia do EEG do budowania nowych połączeń neuronalnych – Paweł Walczak, trener i coach (Sklep.mindplace.pl)

Czy zdarzyło ci się kiedyś pracować tylko dla pieniędzy? Nie lubić swojej pracy, ale wykonywać ją z potrzeby zarabiania? Czy gdybyś wygrał dzisiaj 10 milionów złotych, poszedłbyś jutro do pracy? I po co? Żeby triumfalnie ją rzucić, czy też nadal robiłbyś to, co robiłeś? Praca pod presją rodzi niezadowolenie i frustrację, odbiera siły.

A przecież jesteśmy wolnymi ludźmi i zawsze mamy możliwość wyboru swojej drogi życiowej. Do tego każdy z nas reprezentuje ogromne bogactwo możliwości, zainteresowań, zasobów, talentów, pasji i marzeń, którymi dzieli się i wymienia z innymi ludźmi. Docenienie swojej indywidualności i wkładu w życie innych ludzi oraz działanie z poczucia obfitości, możliwości, dawanie ludziom prawdziwej wartości, hojność i wdzięczność to fundamenty pracy, która staje się źródłem spełnienia we wszystkich obszarach życia.

Beata Kiewisz – pomysłodawczyni i współorganizatorka kampanii społecznej „Praca? Lubię to!”. Menedżerka z kilkunastoletnim doświadczeniem w obszarze komunikacji i marketingu. Przez ostatnie dwa lata wspierała przekształcenie Parku Technologicznego YouNick (dawniej Nickel Technology Park Poznań) w miejsce, w którym na pierwszym miejscu jest człowiek i jego potrzeby. W swojej karierze zawodowej przeszła drogę od pracy na etacie, motywowanej przede wszystkim potrzebą zarabiania, do pracy jako pasji realizowanej z pobudek społecznych. Pomaga ludziom w odkrywaniu pełni swojego potencjału w obszarze pracy, tworzenia dostatku i finansów, prowadząc warsztaty rozwoju osobistego w ramach autorskiego projektu Żyj Bogato.

Każdy ma mocne strony, jednak często nie zdajemy sobie z nich sprawy. Nie wiemy, jak je rozpoznać i wzmacniać. Te wyjątkowe cechy pomagają w życiu prywatnym i w pracy. Ich świadomość pozwala działać efektywniej i z większą przyjemnością. Pracodawcy, wiedząc, jakie mocne strony mają ich pracownicy, potrafią je dobrze wykorzystać i lepiej zarządzać zespołem.

Małgorzata Kowalczewska – coach, absolwentka studiów podyplomowych Coaching na Uniwersytecie SWPS, socjolog, specjalista ds. public relations, mama 2 dzieci, współzałożycielka projektu  „Bądź sobą”. W swojej pracy wspiera osoby poszukujące pasji w życiu, pracuje z mamami wracającymi do pracy po urlopach macierzyńskich i wychowawczych. Prowadzi warsztaty rozwojowe z zakresu efektywnego działania oraz pisze bloga o tej tematyce: www.insade.pl.

Joga śmiechu to nietypowa, ale niezwykle skuteczna gimnastyka prozdrowotna. Zapewnia wiele korzyści: od zdrowotnych, jak wzmocnienie odporności organizmu, po psychologiczne: stymuluje kreatywność, relaksuje i pozwala zachować wewnętrzny spokój. Podczas zajęć z jogi śmiechu uczestnicy wykonają w grupie zestaw przyjemnych ćwiczeń wywołujących niekontrolowany śmiech i wezmą udział w spontanicznych grach oraz żywiołowym tańcu. A wszystko to w atmosferze beztroskiej zabawy.

Piotr Bielski – pionier jogi śmiechu w Polsce, prezes Fundacji Jogini Śmiechu, autor książki „Joga śmiechu. Droga do radości”. Stawia sobie za cel, by ziemia stała się najbardziej roześmianą planetą w kosmosie, a Polska najbardziej roześmianym państwem świata. Dlatego poprowadził już warsztaty we wszystkich 16 województwach Polski i przeszkolił już ponad 300 instruktorów tej metody. Gości z zajęciami w znanych firmach, ośrodkach jogi i rozwoju, uniwersytetach, klubach seniorów, szpitalach, a nawet więzieniach. Zorganizował już 2 wyprawy do Indii, ojczyzny tej metody, gdzie uczył się bezpośrednio od jej założyciela – doktora Madana Katarii, otrzymując tytuł certyfikowanego trenera Dr Kataria School of Laughter Yoga. Z wykształcenia socjolog, z wcześniejszego zawodu dziennikarz, stały współpracownik „Polityki”, „Joga Magazynu” oraz „Yoga&Ayurveda”.

Uważność bywa kojarzona z nicnierobieniem, brakiem planów i celów na przyszłość, z akceptacją, odbieraną jako bezsilność. Gdyby to była prawda, to jak wytłumaczyć tak duże zainteresowanie uważnością wśród największych światowych firm? Pracownicy Google, General Mills, Apple, Ford, Goldman Sachs, IBM, Microsoft i wielu innych przechodzą treningi uważności i na co dzień korzystają z przerw w pracy na chwile wyciszenia w specjalnie do tego celu stworzonych salach. Jakie zatem korzyści czerpią z uważności pracownicy i pracodawcy? Czy uważność rzeczywiście może wspierać rozwój osobisty i efektywność? Okazuje się, że tak.

Współcześnie, coraz rzadziej nasza praca polega na działaniach automatycznych czy odtwórczych, a raczej na poszukiwaniu coraz lepszych rozwiązań, potrzebie kreatywności, dobrych relacjach interpersonalnych. Do tego potrzebna jest także umiejętność radzenia sobie ze stresem, który opanowuje stanowiska pracy na każdym szczeblu zarządzania. W tych, i w wielu innych obszarach, uważność wydaje się wyjątkowo skutecznym i niezbyt skomplikowanym sposobem działania, coraz bardziej docenianym przez szeroko pojęty biznes.

Agnieszka Pawłowska – psycholog, absolwentka Uniwersytetu SWPS, trenerka uważności, posiadająca certyfikat nauczyciela MBSR (Mindfulness-Based Stress Reduction) oraz trenera MBB (Mind-Body Bridging). Autorka książek o uważności dla dzieci. Na co dzień współtworzy portal i centrum psychologiczne inspeerio.

Bardziej „free” czy bardziej „lanser”? Kiedy dać sobie zielone światło? Co myślę, że mnie czeka, a co faktycznie mnie spotka? Na wszystkie te pytania będzie można uzyskać odpowiedź podczas wykładu Krzysztofa Justynowicza, który udzieli także kilka cennych rad na nowej zawodowej drodze życia!

Krzysztof Justynowicz – anioł konsultingu, strateg i miłośnik kreowania nowych konceptów biznesowych. Dobry duch wielu organizacji. Absolwent Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. Zarządza Wisebase Sp. z o.o. (IT), współtwórca Sellektor Sp. z o.o. (fashion), Aniołowie Konsultingu Sp. z o.o. (HR i konsulting), Adchitects Sp. z o.o. (Reklama). Kontakt z ludźmi to jego żywioł. Dlatego uczestniczy w warsztatach, dzieli się wiedzą, czyta, słucha oraz prowadzi wykłady m.in. na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu.

Praca w korporacji ma swoje blaski i cienie. Są jej zwolennicy i zagorzali przeciwnicy. Może dawać zarówno wiele satysfakcji, jak i być przyczyną wielu frustracji, jeżeli nie będziemy potrafili się w niej odnaleźć. Warto pamiętać, że również tu, w korporacji, jesteśmy kowalem swojego losu, a co osiągniemy i dokąd zajdziemy zależy od nas samych, naszych kompetencji i umiejętności interpersonalnych. Jak uwolnić się od stereotypu i efektywnie korzystać z programów oferowanych przez pracodawców opowie CTO IBM Polska.

Piotr Pietrzak – Chief Technologist IBM Polska. Członek 32-osobowej grupy Innovation Network, odpowiedzialnej za rozwój innowacyjnych rozwiązań w IBM. Został wybrany „Chief Technologist of the year” spośród innych specjalistów IBM na całym świecie. Brał udział w rozwoju oferty Cloud Computing dla rozwiązań biznesowych w regionie CEE. Entuzjasta i technologiczny ewangelista, od 14 lat związany z branżą IT. Specjalizuje się w projektach optymalizacji biznesu. Aktywnie wspiera partnerów w oferowaniu i dostarczaniu zaawansowanych i innowacyjnych rozwiązań. Ponadto jest odpowiedzialny za współpracę z funduszami inwestycyjnymi VC/PE w zakresie programu „IBM Global Entrepreneur”, który prowadzi w Polsce. Autor wielu fachowych publikacji, w tym IBM Redbook. Łamie schematy, promuje innowacje. Miłośnik motocykli i otwartych umysłów.

Podczas konsultacji z doradcą zawodowym z Biura Karier Uniwersytetu SWPS będzie można porozmawiać m.in. o wyborze lub zmianie swojej drogi zawodowej, a także o tym, w jaki sposób przygotować się na spotkanie z nowym pracodawcą.

Magdalena Nowy – marketingowiec, rekruter, headhunter, wieloletni doradca zawodowy oraz trener pracy. Absolwentka pedagogiki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu o specjalności doradztwo zawodowe i personalne. Obecnie również studentka psychologii na Uniwersytecie SWPS.  Pracownik Ośrodka Aktywizacji Zawodowej oraz Uniwersytetu SWPS w Poznaniu. Pracuje z osobami długotrwale bezrobotnymi, które wracają po dłuższej przerwie na rynek pracy. Przez kilka lat również pracownik Biura Karier Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Realizator szkoleń z zakresu Prawa Pracy, umiejętności miękkich: asertywności, warsztatów wizerunkowych, przedsiębiorczości, czy savoir vivre w biznesie. Prywatnie mama 7- letniej córki oraz pasjonatka fotografii.

Biuro Karier Uniwersytetu SWPS – przygotowuje i wspiera studentów oraz absolwentów Uniwersytetu SWPS w planowaniu i realizacji kariery. Biuro Karier udostępnia także, m.in. za pośrednictwem serwisu kariera.swps.pl, aktualne oferty staży, praktyk i pracy.

Każdy z nas ma swoje mocne strony. Te wyjątkowe cechy pomagają w życiu prywatnym i w pracy. Ich świadomość pozwala działać efektywniej i z większą przyjemnością. Nie zawsze wiemy jednak, jak je wzmacniać. Podczas indywidualnych konsultacji z Małgorzatą Kowalczewską będzie można zasięgnąć porady na temat rozpoznawania i wzmacniania mocnych stron.

Małgorzata Kowalczewska – coach, absolwentka studiów podyplomowych Coaching na Uniwersytecie SWPS, socjolog, specjalista ds. public relations, mama 2 dzieci, współzałożycielka projektu „Bądź sobą”. W swojej pracy wspiera osoby poszukujące pasji w życiu, pracuje z mamami wracającymi do pracy po urlopach macierzyńskich i wychowawczych. Prowadzi warsztaty rozwojowe z zakresu efektywnego działania oraz pisze bloga o tej tematyce: www.insade.pl.

Czujesz, że stoisz w miejscu, a to, co robisz nie daje ci satysfakcji? Masz poczucie, że nie wiesz, dokąd zmierzasz w swoim życiu zawodowym, a chcesz to zmienić? Pomocnym narzędziem rozwiązywania problemów może być coaching, który pomaga w określeniu najważniejszych celów zawodowych i znalezieniu motywacji, by je osiągnąć.

Magdalena Heimrath – absolwentka podyplomowych studiów Coachingu na Uniwersytecie SWPS, z kilkunastoletnim doświadczeniem zawodowym, zarówno w biznesie, jak i w sektorze publicznym (m.in. praca na uczelniach prywatnych, w gimnazjum, w prasie, w firmie badającej opinię publiczną, prowadzenie projektów unijnych); obecnie dyrektor Centrum Studiów Podyplomowych i Szkoleń na Uniwersytecie SWPS w Poznaniu. Jako coach specjalizuje się we wspieraniu klientów w zmianie stylu życia, radzeniu sobie ze stresem oraz znajdywaniu ich indywidualnych „motywatorów”.

Można inspirować się na wiele sposobów, aby dokonać zmiany pracy czy ważnej zmiany w życiu. Jednym z nich z pewnością jest posłuchanie historii innych ludzi, którzy już tego dokonali, oraz wymiana doświadczeń.

Dorota Krajewska-Roszyk – założycielka mozna.pl, coach, która zmieniła diametralnie swoją karierę zawodową. Przez 15 lat zajmowała się finansami i przedsiębiorstwami w banku, ale dzięki innemu coachowi uzmysłowiła sobie, że to ludzie i ich historie fascynują ją najbardziej. Zbiera takie opowieści i pracuje nad książką o mocnych zwrotach w karierze oraz towarzyszy swoim klientom zmieniającym życie, pracę czy biznes. Propaguje ideę koncentrowania się na tym, co można, a nie na tym, czego nie można i marzy, aby zmienić sposób myślenia Polaków.

Paulina Stochniałek – prezes firmy Aniołowie Konsultingu. Specjalizuje się w dopasowywaniu ludzi i ich potencjału do projektów branży IT. Funkcje menadżerskie pełni od wielu lat, zbierając doświadczenia i poznając specyfikę pracy zarówno korporacji, jak i małych firm. Dbała o działalność operacyjną, finanse, a przede wszystkim rekrutację i rozwój pracowników. Kilka lat prowadziła szkolenia, głównie dla kadry kierowniczej. Obecnie prowadzi również zajęcia dla studentów Wyższej szkoły Bankowej, przygotowując ich do wymagań rynku pracy. Jest głęboko przekonana, że każdy człowiek ma w sobie energię i siłę, by realizować marzenia.

Jacek Jokś – coach z ponad dwuletnim doświadczeniem w pracy z klientem biznesowym oraz indywidualnym. Pracuje z dyrektorami, kadrą managerską oraz product managerami. Aktywnie wspiera projekty akademickie oraz Niezależne Zrzeszenie Studentów – zarówno oddziały poznańskie, jak i krajowe. Na co dzień pracownik międzynarodowego koncernu branży automotive w zakresie employer branding. Obecnie wspiera prace nad optymalizacją programu rozwojowego dla przyszłych managerów i ekspertów.

Podczas warsztatów KOMPAS dzieci będą miały okazję lepiej poznać siebie, swoje preferencje i zainteresowania. Uczestnicząc w różnego rodzaju zabawach i zadaniach, takich jak eksperymenty chemiczne, lepienie z gliny, psychozabawy czy rozwiązywanie zagadek logicznych będą odkrywać swoje mocne strony i zasoby. Ich świadomość daje większą pewność siebie oraz jest ważną składową sukcesu w obraniu odpowiedniej drogi edukacyjno-zawodowej.

KOMPAS to program edukacyjno-rozwojowy dla dzieci, będący odpowiedzią na potrzeby rodziców, którzy potrzebują pomocy w odpowiednim zdiagnozowaniu, pokierowaniu i rozwijaniu obszarów zainteresowań dziecka już w wieku szkolnym. Program pozwala określić mapę zasobów dziecka oraz wskazać kierunki i możliwości jego dalszego rozwoju. Ma na celu dotarcie do naturalnych zasobów dziecka poprzez działanie, doświadczanie oraz branie odpowiedzialności za swoje życie, co stanowi jeden z filarów pewności siebie w dorosłym życiu.

W pracy zawodowej niemal na każdym stanowisku doceniane są umiejętności pracy zespołowej, wspólne wypracowywanie rozwiązań, kreatywne podejście do napotykanych problemów. School of Form zaprasza do udziału w warsztacie rozwijającym te umiejętności. Jego uczestnicy nauczą się budować... latawce, stosując konstrukcję tetrahedralną, wynalezioną przez naukowca Grahama Bella w 1910 roku. Jest to metoda konstruowania wielokomórkowej, latającej bryły, zdolnej do utrzymania się w powietrzu, a kształtem przypominającej ostrosłup. Bazując na zdobytej  wiedzy, w atmosferze zabawy, przy użyciu tanich i łatwo dostępnych materiałów, takich jak: sznurek, słomka czy folia, uczestnicy skonstruują maszynę latającą.

Magda Mojsiejuk – studentka 4 roku Industrial Design w School of Form, interesuje się projektowaniem na styku rzemiosła i nowych technologii, jej prace wystawiane były na krajowych i zagranicznych festiwalach dizajnu.

Barbara Drozdek – studentka 3 roku Industrial Design w School of Form, interesuje się projektowaniem parametrycznym oraz cyfrowymi metodami fabrykacji.

Karty metaforyczne pobudzają do refleksji, pomagają zajrzeć w głąb siebie, stymulują kreatywność. Są chętnie wykorzystywane w pracy coachingowej, ponieważ mogą otwierać na nowe rozwiązania i pomagają się lepiej komunikować. Podczas wydarzenia będzie można doświadczyć ich działania, ale też dobrze się przy nich bawić.

Stowarzyszenie KLANZA jest ogólnopolską organizacją pozarządowa non-profit, skupiającą osoby aktywne i otwarte na zmianę społeczną. Uczą, wychowują i animują, wprowadzając styl pracy wyzwalający aktywność uczestników w atmosferze współpracy i poszanowania podmiotowości. Wierzą, że każdy człowiek ma prawo do doświadczania i odkrywania swojego potencjału.

Jedna z form pracy z ciałem to metoda mindfulness wpierana najnowszymi technologiami z dziedziny biofeedbacku. Dają one szanse na lepsze radzenie sobie z emocjami, również tymi związanymi z wyzwaniami w pracy, budowaniem odporności psychicznej i nowych nawyków za pomocą urządzeń EEG. Podczas wydarzenia będzie można wypróbować takie urządzenia i przekonać się jak działają.

Paweł Walczak – trener, inspirator, coach, wykorzystuje różne metody pracy z ciałem, pracuje z klientami będącymi w trakcie zmiany zawodowej, ale również osobistej.

Prezentacja Bolida Formuły Student, który został od podstaw skonstruowany przez studentów Politechniki Poznańskiej i miał swoją światowa premierę w Poznaniu, na terenie Fabryki Volkswagen Poznań w Antoninku. Bolid o wdzięcznej nazwie WILDA, od miejsca, w którym powstał, był testowany na torach Formuły 1 w Niemczech, Włoszech oraz na Węgrzech. Podczas imprezy będzie można usiąść za sterami prawdziwego bolida, zrobić sobie zdjęcie i posłuchać o pasji studentów, która zawiodła ich na tory wyścigowe pod marką VW.

O chlebie, kawie, perłach w plecaku oraz generacji Z

Organizatorzy akcji już po raz trzeci zapraszają wszystkich głodnych wiedzy, szukających inspiracji poznaniaków do udziału w prelekcjach niezwykłych osobowości ze świata nauki i biznesu.

O poczuciu własnej wartości oraz o odkrywaniu zasobów, które w nas drzemią opowie dr Agnieszka Mościcka-Teske, psycholog i psychoterapeutka z Uniwersytetu SWPS.

Zagadnienia związane z rynkiem pracy, na którym spotkali się reprezentanci aż czterech pokoleń omówi Barbara Strójwąs – prezes Europejskiego Centrum Edukacji Młodych i pomysłodawczyni Projektu Generacja Z.

Z kolei o tym, jak urządzić sobie życie, by podział praca-czas wolny przestał obowiązywać będzie mówić Małgorzata Zbroja z pracowni GODny. Na uczestników spotkania czeka smakowita niespodzianka – świeżo wypieczony chleb prosto z pracowni.

Natomiast Mateusz Gaca, który woli być nazywany kawiarzem niż baristą, opowie o swoich doświadczeniach w odkrywaniu pasji i zamianie jej w satysfakcjonującą pracę.

Inicjatywa uczelni oraz parku technologicznego YouNick jest adresowana do uczniów, studentów, przedsiębiorców oraz pracowników wielkopolskich firm i instytucji.

Praca? Lubię to!

Celem akcji jest rozpoczęcie konstruktywnej dyskusji o konieczności tworzenia w polskich firmach i instytucjach innowacyjnych miejsc pracy oraz pokazywanie pozytywnych wzorców, dotyczących zarówno tworzenia przyjaznych przestrzeni do pracy, jak i relacji międzyludzkich opartych na wzajemnym zrozumieniu, szacunku i życzliwości.

Projekt jest skierowany do właścicieli, kadry zarządzającej oraz obecnych i przyszłych pracowników działających w Polsce firm i instytucji. Od maja do listopada br. w trakcie konferencji, warsztatów i szkoleń swoją wiedzą oraz dobrymi praktykami podzielą się eksperci ze świata nauki i biznesu, przedstawiciele firm oraz osoby, które pracują i żyją z pasją.

Organizatorzy

Termin i miejsce

Łóżkoteka, czyli edukacja na leżąco

Czy zastanawialiście się kiedyś...

• Czy skinheadzi stosują antykoncepcję, a Nergal śpiewa o miłości?
• Dlaczego wpuściliśmy media do sypialni?
• Czy przez sen można się uczyć?
• Kto nam wpada w oko i dlaczego?
• Z czego składa się miłość?
• Jakie są najpopularniejsze mity dotyczące kobiecej i męskiej seksualności?
• W jaki sposób uwodzą nas latynoamerykańscy pisarze?

Na te i wiele innych pytań odpowiedzą prowadzący zajęcia na Uniwersytecie SWPS psychologowie, dziennikarze, blogerzy, kulturoznawcy, seksuolodzy i językoznawcy podczas wykładów w ramach piątej edycji Łóżkoteki.

Zróżnicowana tematyka wykładów ma wprowadzić uczestników Transatlantyku w świat wielkich uczuć, namiętności, mediów, ruchomego obrazu, literatury, muzyki i sztuki. A wszystko to w niecodziennej oprawie, na którą złożą się wygodne łóżka, baldachimy i fascynujące rozmowy.

A przed Państwem wystąpią...

Wykłady poprowadzą: Marek Kacprzak – dziennikarz, dr Agnieszka Mościcka-Teske – psycholog, dr Wojciech Kulesza – psycholog społeczny, Piotr Metz – dziennikarz muzyczny, Michał Pozdał – psychoterapeuta, seksuolog, Marta Boczkowska – psycholog, mediator, dr Konrad Maj – psycholog społeczny i trener, Izabela Jąderek – psycholog, seksuolog, dr Michał Lutostański – socjolog, dr Katarzyna Grunt-Mejer – psycholog, dr Joanna Jeśman – kulturoznawczyni i anglistka, dr Karol Jachymek – filmoznawca, kulturoznawca, Martyna Harland – psycholog, dziennikarka, Bruno Żółtowski – psycholog, coach, Andrzej Tucholski – jeden z najbardziej wpływowych blogerów, Sławomir Prusakowski – trener biznesu, dr Paulina Nalewajko – tłumaczka i literaturoznawca.

Współcześnie obserwuje się szereg działań – zarówno na gruncie teoretycznym, jak i praktycznym – zmierzających do zapobiegania szeroko pojętemu krzywdzeniu dzieci. Podejmowanie przez państwo prac mających na celu realizację ochrony najmłodszych, znajduje swoje prawne zabezpieczenia w ustawodawstwie obowiązującym w Polsce.

Wciąż jednak obserwuje się akty przemocy (o mniejszym bądź większym nasileniu) wobec małoletnich, brak również uregulowań prawnych, stanowiących istotne narzędzie pracy dla służb działających w obszarze szeroko rozumianej sfery społecznej.

Wzrost świadomości obywatelskiej w zakresie potrzeby podmiotowego traktowania najmłodszych oraz potrzeby ich ochrony przed zróżnicowanymi formami przemocy, jak również w zakresie skutków, jakie niesie ze sobą doświadczenie przemocy, stanowi wyzwanie dla współczesnych nauk.

Jak podkreślają organizatorzy konferencji, konieczne jest podjęcie dalszych działań, które mają uświadomić społeczeństwu konsekwencje stosowania przemocy wobec dzieci – począwszy do życia płodowego, poprzez dzieciństwo, adolescencję aż do dorosłości.

W tym kontekście szczególnie problematyczne wydaje się krzywdzenie dzieci nienarodzonych (np. poprzez stosowanie używek) – brak odpowiednich regulacji prawnych uniemożliwia pociągnięcie jej sprawców do odpowiedzialności.

9.30-10.00 – rejestracja uczestników

10.00-10.30 – powitanie uczestników – otwarcie konferencji

10.30-11.00 – dr Izabela Hayduk-Hawrylak – „Karcenie małoletnich w formie  kar cielesnych – przestępstwo czy kontratyp?”

11.00-11.45 – prof. dr hab. Jerzy Vetulani – „Trauma dziecięca a rozwój mózgu”

11.45-12.15 – Izabela Bancewicz, Uniwersytet SWPS – „Przemoc w rodzinie –skutki przemocy dla funkcjonowania dziecka. Jak rozpoznać dziecko, które jest ofiarą przemocy. Analiza przypadku”

12.15-12.45 – przerwa kawowa

12.45-13.15 – Jolanta Zmarzlik, Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę – „Mechanizmy funkcjonowania rodziny kazirodczej”

13.15-13.45 – Małgorzata Makarczuk-Kłos – „Doświadczanie przemocy przez dzieci – ujęcie praktyczne na przykładzie Wrocławia”

13.45-14.15 – Obciążenia z dzieciństwa a funkcjonowanie jako dorosły – analiza przypadku na przykładzie historii kobiety objętej nadzorem kuratora. W analizie wykorzystany zostanie list napisany przez bohaterkę historii, opowiadający o jej doświadczeniach związanych z dorastaniem w patologicznej rodzinie i późniejszych próbach stworzenia własnej rodziny w dorosłym życiu.

14.15-14.45 – podsumowanie konferencji i zakończenie obrad

Małgorzata Makarczuk-Kłos

Magister socjologii, certyfikowany psychoterapeuta nurtu Terapii Systemowej, absolwentka studiów podyplomowych o kierunku – Diagnoza kliniczna i psychoterapia (Uniwersytet SWPS) oraz zaawansowanego kursu psychoterapii systemowej przy Wielkopolskim Towarzystwie Terapii Systemowej

(szkolenie rekomendowane przez Polskie Towarzystwo Psychiatryczne). Ukończyła Studium Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie oraz Studium metod pracy z ofiarami przemocy seksualnej, ich rodzinami i opiekunami, a także specjalistyczny kurs „Psychoterapia systemowa dzieci i młodzieży”.

Wszyscy jesteśmy kameleonami

Czym jest efekt kameleona tak gruntownie przebadany i opisany przez dr. Kuleszę? To nic innego jak mimowolna, automatyczna skłonność do upodabniania się do osób, z którymi wchodzimy w interakcję. Naśladować można wszystko – od mimiki, przez gesty, sposób mówienia po ogólną postawę.

Umiejętność synchronizacji zachowań ćwiczymy już od urodzenia. W ciągu pierwszych 72 godzin życia człowiek zaczyna naśladować swoje najbliższe otoczenie, nie zdając sobie sprawy, że ono w ogóle istnieje. Płacze, bo wszyscy dookoła robią to samo, a zakodowany genetycznie przekaz podpowiada mu, że to najlepsze z możliwych rozwiązań – w końcu zwiększa szanse na przeżycie i pozwala nawiązać pierwsze relacje.

Ten mechanizm znany jest powszechnie w świecie zwierząt. Mimikra, upodobnianie się do otoczenia, przynosi naśladowcy konkretną korzyść – bezpieczeństwo, pierwotną potrzebę, którą dzielimy z innymi zwierzętami.

Efekt kameleona łączy ludzi

Dr Kulesza przytacza szereg badań, które skupiają się na analizie społecznych korzyści, jakie niesie ze sobą naśladownictwo innych. Udowodniono, że naśladowanie/synchronizowanie zachowań prowadzi do budowy głębszych, bardziej satysfakcjonujących relacji z innymi, wzbudza poczucie bliskości między ludźmi i rodzi większe zaufanie między nimi. Podświadomie czujemy sympatię do osób, które zachowują się podobnie do nas i jesteśmy bardziej skłonni do niesienia im pomocy. A przecież trudno wyobrazić sobie funkcjonowanie bez zaufania, poczucia bezpieczeństwa i przynależności – w tym ujęciu efekt kameleona jest spoiwem społecznym.

Wszystko, co warto i trzeba wiedzieć o naśladownictwie

Czy każdy jest społecznym kameleonem? Co nam daje naśladownictwo? Czy społeczna mimikra ma także złe strony? I czy jesteśmy w stanie nauczyć się naśladownictwa tak, by wykorzystywać je do swoich celów? Szukając odpowiedzi na te pytania, autor „Efektu kameleona” sięga do dziesiątek najnowszych psychologicznych publikacji i badań na temat naśladownictwa.

Jak podkreśla w recenzji książki prof. Bogdan Wojciszke: „Książka ta przedstawia bardzo wszechstronny, wyczerpujący i analityczny przegląd psychologicznej literatury na temat naśladownictwa oraz jego wyznaczników i konsekwencji. Jest to literatura bardzo współczesna, często dosłownie z ostatnich paru lat, zaś autor wykazuje się jej dogłębnym zrozumieniem i porusza się po niej z niezwykłą swobodą i erudycją. Książka pozwala czytelnikowi uzyskać pełną orientację we współczesnym stanie badań nad naśladownictwem i zbliżonymi zjawiskami”.

Niepokojące statystyki

W Polsce co ok. 1,5 godziny ktoś ginie śmiercią samobójczą. Tylko w 2014 roku, wg danych Komendy Głównej Policji, w naszym kraju doszło do ponad 6165 takich aktów. Justyna Ziółkowska analizując to alarmujące zjawisko, przede wszystkim bada narracje pacjentów dotyczące ich myśli samobójczych, decyzji o samobójstwie, postawy wobec dokonanego zamachu oraz konstrukcji przyszłości. Przyjęty w pracy paradygmat jakościowy stanowi kontekst dla wyników badań

ilościowych oraz uzupełnia wciąż znikomą wiedzę na temat doświadczeń związanych z zachowaniami samobójczymi.

Książka Justyny Ziółkowskiej ukazała się nakładem wydawnictwa PWN w cenionej serii „Psychologia. Teoria. Badania” pod redakcją prof. prof Jana Stelaua i Dariusza Dolińskiego. Partnerem merytorycznym wydania tej publikacji był Uniwersytet SWPS.

dr hab. Justyna Ziółkowska – jest profesorem w Katedrze Nauk Humanistycznych Uniwersytetu SWPS we Wrocławiu oraz członkiem Akademii Młodych Uczonych i Artystów. Jej zainteresowania naukowe skupiają się wokół analizy dyskursu praktyk medycznych, doświadczenia choroby psychicznej oraz myśli i zachowań samobójczych. Jest autorką i współautorką artykułów naukowych publikowanych m.in. w Health: An Interdisciplinary Journal for the Social Study of Health, Illness and Medicine, Qualitative Health Research oraz Qualitative Inquiry.

Wpływ czynników środowiskowych na zachowanie

„Analiza zachowania. Vademecum″ to nowe – zmienione i rozszerzone – wydanie cenionej przez specjalistów i studentów „Analizy zachowania
od A do Z”. W książce zaprezentowano nurt badawczy i terapeutyczny, którego przedstawiciele zajmują się badaniem wpływu różnorodnych czynników środowiskowych na zachowanie. Autorzy wprowadzają w tę tematykę, a jednocześnie porządkują specjalistyczną terminologię, którą posługują się psychologowie behawioralni.

Co robi analityk zachowania?

W nowym wydaniu szczególną uwagę poświęcili stosowanej analizie zachowania. Dziedzina ta znacząco zyskała na popularności w obszarze terapii zaburzeń rozwojowych, zwłaszcza tych ze spektrum autyzmu, lepiej poznaje się też koncepcje i metody należące do tak zwanej trzeciej fali terapii behawioralnych. Przemysław Bąbel, Monika Suchowierska-Stephany, Paweł Ostaszewski wyjaśniają, czym zajmują się analityk zachowania i terapeuta behawioralny, a także wskazują instytucje przygotowujące do pracy w tym obszarze.

Słownik pojęć

Vademecum zawiera słownik najważniejszych pojęć z zakresu analizy zachowania, uaktualniony angielsko-polski słownik terminów z tej dziedziny oraz wykaz polskojęzycznych publikacji na ten temat. Jest skierowane do terapeutów, lekarzy, pedagogów, psychologów szkolnych, studentów psychologii i pedagogiki, rodziców i nauczycieli dzieci z zaburzeniami rozwojowymi oraz psychologów prowadzących badania z zakresu analizy zachowania.

Władze uczelni oraz społeczność akademicka Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy postanowiły uhonorować prof. dr. hab. Bogdana Wojciszke tytułem doktora honoris causa. Przyznana godność jest wyrazem wielkiego szacunku dla jego ogromnych dokonań naukowych, a także wkładu w rozwój uczelni. 

„Profesor Bogdan Wojciszke jest badaczem, którego prace z zakresu psychologii weszły do głównego nurtu badań naukowych, stały się przedmiotem dyskusji na forum międzynarodowym i inspiracją do badań empirycznych dla całej społeczności badaczy poznania społecznego na świecie […]. Zasługi Pana Profesora dla Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego i bydgoskiej psychologii są nieocenione. Należał do grona osób, które sprzyjały tworzeniu studiów psychologicznych w ówczesnej Wyższej Szkole Pedagogicznej. Jako ekspert wydał także przesądzającą opinię o przyznaniu ówczesnej Akademii Bydgoskiej im. Kazimierza Wielkiego uprawnień do nadawania stopnia naukowego doktora w zakresie psychologii” – argumentował rektor UKW w Bydgoszczy w pisemnym uzasadnieniu.

Serdecznie gratulując Panu Profesorowi Bogdanowi Wojciszke przyznania tytułu doktora honoris causa, jednocześnie składam wyrazy szacunku i podziękowania za ogromny wkład, jaki praca naukowa Pana Profesora ma zarówno dla polskiej, jak i światowej psychologii. Szczególnie dziękuję za wkład w rozwój naszego sopockiego Wydziału.

dr hab. Romana Kadzikowska-Wrzosek, prof. Uniwersytetu SWPS

dziekan Wydziału Psychologii w Sopocie

Jeden z najbardziej cenionych psychologów w Polsce

Prof. Bogdan Wojciszke należy do najbardziej cenionych i zarazem najczęściej cytowanych psychologów w Polsce. Z napisanych przez niego podręczników akademickich „Psychologia społeczna” i „Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” uczą się kolejne pokolenia studentów na większości uczelni w kraju. Profesor od lat poświęca się również ważnej misji popularyzowania wiedzy psychologicznej – jest autorem wziętych książek popularnonaukowych, tj.: „Alfabet miłości”, „Psychologia miłości” czy „Kobieta zmienną jest”. Stypendysta Fundacji Humboldta. W ramach staży naukowych przebywał na Uniwersytecie w Aberdeen, w Max-Planck-Institut w Berlinie, w Paryżu i Oxfordzie.

Wśród najważniejszych osiągnięć naukowych Profesora znajduje się m.in. teoria, która zmieniła podstawy psychologii i od ponad 25 lat kształtuje kierunki obecnych i przyszłych badań. Mowa o modelu dwuwymiarowości ludzkiego poznania społecznego, zakładającego, że spostrzeganie ludzi przebiega na wymiarze sprawczości i wspólnotowości. Te dwa wymiary pozostają niezależne względem siebie, są też powszechnie obecne w spostrzeganiu innych. Model poznania społecznego szybko stał się dominującą teorią w psychologii społecznej, mającą praktyczne zastosowanie m.in. w badaniach stereotypów, uprzedzeń, relacji w grupie oraz między grupami.

To niezwykłe osiągnięcie naukowe zostało nagrodzone w 2016 r. „polskim Noblem”, czyli nagrodą przyznawaną przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej za odkrycia naukowe, które przesuwają granice ludzkiego poznania i otwierają nowe perspektywy badawcze. W 2015 r. prof. Wojciszke znalazł się w gronie wybitnych akademików, których uhonorowano Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia w opiece naukowej i dydaktycznej. Doceniono pracę włożoną w rozwój i poprawę jakości kształcenia, a także aktywność w dziedzinie kształcenia kadr naukowych.

Zobacz pełny biogram prof. Bogdana Wojciszke

Zabawa w życiu dziecka ma istotny wpływ na jego funkcjonowanie, rozwój pamięci, uwagi i wyobraźni. Dzięki niej maluchy doskonalą zdobyte umiejętności, poprawiają swoją sprawność ruchową, ale również uczą się prawidłowych reakcji na bodźce.

W oparciu o te potrzeby powstało HAPTI. To pozornie proste, wykonane z drewna klocki, utrzymane w kontrastowych kolorach (białym, czarnym i szarym), stosowanych w książkach dla niemowląt oraz dzieci niedowidzących. Zestaw składa się z sześciu elementów: kul, kołków i sześcianów, ulepszonych o frezy, których zadaniem jest pobudzanie zmysłu dotyku m.in. u niewidomych.

Całość zaprojektowana została z myślą o dzieciach od 3 miesiąca do 7 roku życia. To okres, w którym u dzieci kształtuje się świadomość zmysłowa. W trakcie zabawy do maluchów docierają liczne bodźce tj. kolory, kształty przedmiotów czy też wrażenia haptyczne - dotykowe. W ten sposób maluchy uczą się, tego, że niektóre przedmioty są delikatne i lekkie, a inne ciężkie i trzeba na nie uważać - tłumaczy Zuzanna Grausch.

Inspiracją dla absolwentki był jej roczny siostrzeniec. Zuzanna przyglądała się, w jaki sposób chłopiec wybiera zabawki, jak się nimi bawi i jakie ma potrzeby. Dzięki tym obserwacjom projektantka zdecydowała, że da dzieciom wybór i pozwoli na alternatywne sposoby zabawy. HAPTI ma wiele zastosowań, może być gryzakiem dla noworodków, może również służyć do tworzenia konstrukcji i układanek dla kilkulatków. Klocki mogą być także towarzyszem podróży, bo zapakowane są w plecak.

Rynek przesycony jest plastikowymi, kolorowymi zabawkami, które są praktycznie gotowymi produktami i nie wymagają od dzieci kreatywności. Producenci zakładają, że każdy przedmiot musi mieć konkretne przeznaczenie. Wbrew temu, w HAPTI zastosowałam tylko proste formy, zaimpregnowane drewno klonowe i bukowe oraz trzy podstawowe barwy. Nie chciałam narzucać dzieciom oczywistych rozwiązań, tylko dać im pole do wyobraźni, kształtowania zmysłów i intuicji - dodaje Zuzanna.

Pomysł oparty jest na trzech alternatywnych metodach nauczania - walfdorskiej, według której edukacja skupia się na naturalnych materiałach, montessori, gdzie dziecko przyswaja wiedzę z otaczającego je środowiska oraz freblowskiej, w której zabawa odgrywa kluczową rolę w edukacji i rozwoju.

HAPTI powstało we współpracy z ośrodkami wykorzystującymi nowatorskie metody edukacji m.in. Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych im. Synów Pułku w Owińskach, Przedszkolu Specjalnym „Orzeszek” w Poznaniu, Przedszkolu Montessori „Przystań Odkrywców” w Poznaniu, Przedszkolu waldorfskim „Lipowa Alejka” i w Przedszkolu freblowskim „Leonardo”. Pomysł był również konsultowany z rodzicami dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodzicami.

Chciałam rozwiązać problem, z którym nauczyciele i rodzice borykają się każdego dnia. Od specjalistów dowiedziałam się, jakie potrzeby mają dzieci i jak wyglądają ich zabawki. Uczestniczyłam w licznych zajęciach przedszkolnych i spotkaniach - wyjaśnia absolwentka School of Form Uniwersytetu SWPS.