Wybierz kategorię wyszukiwania

Studia

Formularz wyszukiwania na belce: Studia

lokalizacja:
poziom studiów:
obszar tematyczny:
tryb studiów:
studia podyplomowe realizowane:

Jeżeli nie znalazłeś tego czego szukałeś zawsze możesz wpisać szukane słowo lub frazę poniżej

Szkolenia i kursy

Formularz wyszukiwania na belce: Szkolenia

lokalizacja:
obszar tematyczny:
forma:

Jeżeli nie znalazłeś tego czego szukałeś zawsze możesz wpisać szukane słowo lub frazę poniżej

Badania i projekty

Formularz wyszukiwania na belce: Badania i projekty

lokalizacja:
jednostka badawcza:
typ:
dyscyplina:
status:

Jeżeli nie znalazłeś tego czego szukałeś zawsze możesz wpisać szukane słowo lub frazę poniżej

Naukowcy

Formularz wyszukiwania na belce: Nasi naukowcy

lokalizacja:
dyscyplina:

Jeżeli nie znalazłeś tego czego szukałeś zawsze możesz wpisać szukane słowo lub frazę poniżej

Wydarzenia

Formularz wyszukiwania na belce: Wydarzenia

typ:
lokalizacja:

Kontakty

lokalizacja:
kategoria:

Jeżeli nie znalazłeś tego czego szukałeś zawsze możesz wpisać szukane słowo lub frazę poniżej

Szukasz czegoś zupełnie innego? Sprawdź, może się gdzieś ukryło na naszej stronie

Szukasz czegoś zupełnie innego? Sprawdź, może się ukryło gdzieś na naszej stronie!

Sprawdź nasze rozbudowane narządzie do wyszukiwania.

Szukaj w konkretnych kategoriach - oszczędzaj swój czas.

Uniwersytet SWPS - Logo

Szukasz studiów? Wybierz obszar tematyczny

Szukasz studiów?

Środowiskowe
Centrum Zdrowia
Psychicznego

dla dzieci i młodzieży

Stany depresyjne, napady paniki, zaburzenia odżywiania, zachowania agresywne, myśli samobójcze… Dziecko w starciu z kryzysem psychicznym jest całkowicie bezbronne. Jeśli widzisz jakiekolwiek niepokojące symptomy, przyjdź do nas po specjalistyczną pomoc.

UA SOS - корисні посилання Skontaktuj się z nami

sczp logotypy v2

Kim
jesteśmy

Środowiskowe Centrum Zdrowia Psychicznego powstało dzięki projektowi współfinansowanemu z Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Wielkopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014 - 2020. Strona projektu »

Centrum powstało z myślą o najmłodszych mieszkańcach Poznania, którzy potrzebują opieki psychiatryczno-psychologicznej. Naszą misją jest zapewnienie im kompleksowego leczenia i profesjonalnego wsparcia na każdym etapie procesu zdrowienia. Pomagamy dzieciom i młodzieży borykającym się z różnymi problemami psychicznymi. W ramach bezpłatnego wsparcia oferujemy indywidualną terapię poznawczo-behawioralną oraz terapię systemową, a także terapię pedagogiczną i terapię rodzinną.

Prowadzimy konsultacje psychiatryczne i udzielamy porad psychoedukacyjnych. Działamy nie tylko w siedzibie naszego Centrum, lecz także w środowisku pacjenta. Wspieramy rodzinę, opiekunów, nauczycieli i inne ważne dla dziecka osoby. Razem z fundacją AKME prowadzimy także oddział dzienny dla podopiecznych wymagających stałej opieki. Organizujemy tam terapie grupowe, warsztaty umiejętności społecznych oraz zajęcia socjoterapeutyczne.


Partnerami Środowiskowego Centrum Zdrowia Psychicznego dla dzieci i młodziezy w Poznaniu są Fundacja AKME oraz Uniwersytet SWPS.

Jak
pracujemy

Indywidualne podejście

Nie ma uniwersalnego przepisu na terapię. Każde dziecko niesie ze sobą inny bagaż problemów i potrzebuje indywidualnego podejścia. Nasza pomoc jest dostosowana do konkretnych potrzeb danego pacjenta. Jej zakres, formę oraz ramy czasowe określa zespół terapeutów podczas sesji diagnostycznych. Jeśli leczenie wymaga dodatkowych konsultacji czy opieki specjalistów spoza naszego Centrum, udzielamy informacji, gdzie taką pomoc można uzyskać.

Poznanie otoczenia

Skupiamy się nie tylko na samym pacjencie, lecz także na jego otoczeniu. Rozmawiamy z członkami rodziny oraz innymi osobami, które są dla niego ważne. Nasze działania opierają się na wzajemnym szacunku i partnerskiej współpracy. Łączy nas dialog.

Po zebraniu informacji i analizie sytuacji próbujemy określić główną przyczynę problemów, a także najlepszą drogę na poradzenie sobie z nimi. Zawsze skupiamy się na potrzebach i możliwościach dziecka i jego bliskich. Na tej podstawie ustalamy indywidualny plan zdrowienia.

Uważne słuchanie

Uważnie słuchamy naszych pacjentów. Rozmawiamy z dziećmi o sytuacji, w jakiej się znajdują, o ich codziennych zmaganiach, rozterkach, potrzebach i oczekiwaniach. Nie bagatelizujemy, nie oceniamy. Jesteśmy po to, aby pomóc młodym ludziom zrozumieć mechanizmy swojego zachowania i znaleźć w sobie siłę do przezwyciężenia trudności, z jakimi się zmagają. Wspólnie z nimi szukamy rozwiązań, które pomogą im wyjść z kryzysu.

Wsparcie najbliższych

Relacje dziecka z najbliższymi mają zasadniczy wpływ na skuteczność terapii. Dlatego rozmawiamy z rodzicami i opiekunami naszych pacjentów. Wyjaśniamy, co dzieje się z ich podopiecznymi, podpowiadamy, jak zachowywać się na co dzień i jak postępować w sytuacjach kryzysowych, aby cały czas wspierać proces zdrowienia dziecka. Prowadzimy także grupy wsparcia dla rodziców i nauczycieli.

Kogo
zapraszamy

Jesteś rodzicem...

Wiek dziecięcy i dorastanie to bardzo trudne okresy w życiu człowieka. Młodzi ludzie potrzebują wówczas dużo wyrozumiałości i wsparcia, a jednocześnie zamykają się w sobie i nie pozwalają nam do siebie dotrzeć. Ucieczki z domu, wagary, unikanie rówieśników, zaburzenia odżywiania, apatia, przygnębienie, chroniczne zmęczenie, huśtawki nastrojów, agresywne reakcje… tego rodzaju zachowania mogą być objawami kryzysu psychicznego. Jeśli niepokoi Cię stan Twojego dziecka i masz poczucie, że tracisz z nim kontakt, zgłoś się do nas.

Nasz placówka powstała także z myślą o rodzicach, którzy mają prawo nie rozumieć, co dzieje się z ich podopiecznymi, nie potrafią im pomóc i tracą wiarę we własne siły. Nie musisz mieć skierowania od lekarza, ani opinii diagnostycznej. Twoje spostrzeżenia i obawy dotyczące niepokojącego zachowania dziecka, są wystarczającym powodem, aby się do nas zgłosić.

Jeśli masz wątpliwości, czy Twoje dziecko faktycznie wymaga wsparcia specjalistów, zapraszamy do kontaktu telefonicznego z naszym konsultantem. Zachęcamy także do wypełnienia formularza, który pozwoli nam wstępnie określić, czy możemy zakwalifikować Was do naszego programu.

Jesteś nastolatkiem...

Jeśli czujesz, że rzeczywistość Cię przerasta, masz problemy z koncentracją, wszystko Cię denerwuje, unikasz bliskich i rówieśników, masz poczucie, że nikt Cię nie rozumie, czujesz się samotny i pokrzywdzony, jesteśmy tu po to, aby Ci pomóc. Z otwartością, serdecznością i zrozumieniem przyjmiemy to, co myślisz i czujesz. Słuchamy i wspieramy. Pomagamy znaleźć drogę wyjścia z trudnych sytuacji. Nie oceniamy, nie pouczamy, nie lekceważymy. Traktujemy młodzież, która do nas przychodzi, i ich problemy bardzo poważnie. Nie ma głupich tematów, nie ma błahych spraw.

Możesz zgłosić się do nas sam – na pewno nie pozostawimy Twojego zapytania bez odzewu. Pamiętaj jednak, że przed rozpoczęciem terapii konieczna będzie pisemna zgoda rodzica lub opiekuna prawnego na Twój udział w projekcie. Skontaktuj się z nami telefonicznie, a wyjaśnimy Ci, jak przebiega proces kwalifikacji.

W czym pomagamy

Pomagamy dzieciom i nastolatkom, które nie radzą sobie emocjonalnie z problemami dnia codziennego i doświadczają kryzysów psychicznych o różnym podłożu. Zobacz, z jakimi problemami możesz się do nas zwrócić:

Zaburzenia nastroju / depresja młodzieńcza

Depresja należy do grupy zaburzeń nastroju i charakteryzuje się długotrwale obniżonym nastrojem oraz szeregiem innych objawów psychicznych i somatycznych. U dzieci i nastolatków depresja nie zawsze związana jest ze smutkiem i może przypominać bunt młodzieńczy. Na jej objawy mogą wskazywać takie symptomy jak drażliwość, wybuchowość, kłopoty z koncentracją, wycofanie z kontaktów lub aktywności, które dotąd sprawiały przyjemność a także przedłużające się problemy ze snem i apetytem. Zarówno u dorosłych jak i młodych ludzi depresja może prowadzić do samookaleczeń oraz myśli i prób samobójczych. Depresja może objawiać się stałym nasileniem objawów lub przyjmować postać nawracających epizodów o różnym stopniu nasilenia, oddzielonych okresami dobrego samopoczucia.

Zaburzenia afektywne dwubiegunowe / CHAD

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe polegają na dużych wahaniach nastroju. W fazie depresji dziecko/nastolatek przeżywa przygnębienie, smutek, nie ma energii, przestaje się interesować tym co dotychczas sprawiało mu radość, jest drażliwy. Nie ma ochoty spotykać się ze znajomymi, może przesypiać większość dnia. W fazie manii dziecko/nastolatek z kolei może być ciągle w stanie euforii, mieć nadmiar energii i mnóstwo nowych, wspaniałych pomysłów ale także może być rozdrażniony, łatwo i szybko się denerwować i buntować przeciw rodzicom czy nauczycielom. W fazie manii obserwuje się także wzmożoną aktywność fizyczną, większą niż zazwyczaj rozmowność, trudności z koncentracją, zmniejszoną potrzebę snu. Może zachowywać się lekkomyślnie, ryzykownie, wybuchać śmiechem bez powodu, mieć znacznie wyższą samoocenę. Czas trwania i częstotliwość zmian poszczególnych okresów może być bardzo zróżnicowany.

Nadpobudliwość psychoruchowa / ADHD

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytami uwagi (ADHD) ujawnia się na wczesnym etapie życia – ok. 5-7 roku życia i ma charakter przewlekły. Dorośli mogą zauważyć, że dziecko w porównaniu z rówieśnikami jest znacznie mniej wytrwałe w swoich działaniach i szybciej się nudzi. Dodatkowo szybko zmienia aktywności bez ich wcześniejszego ukończenia, a jego aktywność wydaje się nadmierna, chaotyczna i słabo kontrolowana. Przez to często zapomina o powierzonych zadaniach i nie potrafi zaplanować sobie złożonych działań. Dziecko takie ma trudności w koncentracji uwagi co znacznie utrudnia mu naukę oraz wykonywanie poleceń opiekunów i nauczycieli, pomimo prawidłowego rozwoju intelektualnego. Może także reagować gwałtownie i impulsywnie, jest niecierpliwe, przeszkadza innym, próbuje stale skupiać na sobie uwagę, odpowiada na pytania zanim ktoś skończy je zadawać oraz wyraża swoje emocje i myśli bez zastanowienia.

Zaburzenia opozycyjno-buntownicze / zaburzenia zachowania

To naturalne, że każde dziecko i nastolatek od czasu do czasu sprzeciwia się dorosłym, łamie jakieś zasady, próbuje postawić na swoim, kłóci się i przeciwstawia. Jeśli jednak zachowania takie są uporczywe i przekraczają normy właściwe dla dziecka na danym etapie rozwoju, możemy mieć do czynienia z zaburzeniami opozycyjno-buntowniczymi. Jeśli obserwujemy skrajne naruszenia norm społecznych, wchodzenie w konflikty z prawem czy podejmowanie działań, które niosą znamiona czynów zabronionych np. znęcanie się nad zwierzętami, podpalenia, kradzieże, napady, przemoc wobec innych, wandalizm to świadczy to najprawdopodobniej o poważnych zaburzeniach zachowania.

Zaburzenia odżywiania (anoreksja)

Jadłowstręt psychiczny (anoreksja nervosa) – cechuje się świadomym ograniczaniu przyjmowania pokarmów w celu osiągnięcia szczupłej sylwetki ciała i utrzymywaniu masy ciała na poziomie lub poniżej minimalnej wartości dla wieku i wzrostu. Jednymi z pierwszych objawów, poza nadmiernym zainteresowaniem wyglądem i masą ciała, utratą masy ciała i ogólną niechęcią do spożywania posiłków, mogą być pobudzenie, bezsenność, lękliwość i zatrzymanie miesiączkowania u dziewczynek. Przy postępującym chudnięciu pojawia się uczucie ziębnięcia i spadku siły, trudności w koncentracji, chwiejność uczuciowa oraz wycofanie z otoczenia. Przedłużony stan drastycznego ograniczania spożycia pokarmów prowadzić może do wyniszczenia organizmu, katatonii lub nawet śmierci.

Zaburzenia odżywiania (bulimia)

Żarłoczność psychiczna (bulimia nervosa) – charakteryzuje się nawracającymi i częstymi epizodami niekontrolowanego spożywania dużej ilości pokarmu w krótkim czasie, po którym następuje etap przeczyszczania (zwykle poprzez prowokowanie wymiotów lub użycie środków przeczyszczających). Po epizodach objadania może nastąpić okres bardzo restrykcyjnej diety, często z intensywnymi ćwiczeniami fizycznymi, zakończonej kolejnym epizodem objadania. Osoby z bulimią, w przeciwieństwie do anoreksji mogą pozostawać w normie wagowej dla swojego wieku i wzrostu, a nawet mieć nadwagę. Bulimia wiążę się z szeregiem konsekwencji psychicznych i somatycznych, m.in.: odwodnienie, zaburzenia równowagi elektrolitycznej, awitaminoza, uszkodzenia szkliwa zębów, zmęczenie, niepokój, objawy depresyjne, poczucie wstydu i niska samoocena.

Tiki / zespół Tourette’a

Tiki to powtarzające się nagłe, mimowolne, szybkie i powtarzające się skurcze mięśni związane z czynnościami motorycznymi i akustycznymi (wokalizacje). Najczęściej obejmują mięśnie twarzy, gardła, nosa, ramion lub kończyn górnych i mogą objawiać się w postaci np. mrugania, drgania ust, robienia grymasów, potrząsania głową, marszczenia czoła lub wzruszaniem ramionami. Tiki głosowe to zwykle chrząkanie, odkrztuszanie, pociąganie nosem lub mimowolne wypowiadanie słowa lub przekleństwa. Tiki pojawiają się najczęściej w wieku dziecięcym lub w okresie dojrzewania (12-15 rok życia) i zazwyczaj same ustępują po okresie dojrzewania. Tiki czasami mogą przyjmować przewlekłą postać lub tworzyć tzw. zespół Gilles de la Tourette'a (TS).

Fobie specyficzne

W różnym wieku dzieci przeżywają różne typy lęków np. dwulatek może bać się hałasu a czterolatek ciemności. Lęki te zwykle samoistnie ustępują dając możliwość na samodzielne poznawanie świata. Jeżeli jednak dziecko lub nastolatek przeżywają lęki niezgodne z własną fazą rozwojową oraz ich nasilenie znacznie utrudnia im funkcjonowanie to może być to przejaw fobii specyficznej. W tym typie zaburzenia lęki koncentrują się wokół jednego przedmiotu, osoby lub sytuacji np. zwierząt, owadów, krwi, ciemności, jazdy jakiś typem pojazdów czy szkoły. Dziecko lub nastolatek zwykle stara się unikać czynnika wywołującego w nim silny lęk a w jego obecności (realnej lub przewidywanej) odczuwa nadmierny strach połączony z płaczem, wybuchem złości, przywieraniem do opiekuna lub zamieraniem w bezruchu. Lęk przed szkołą może być przejawem fobii specyficznej, ale może również wiązać się z lękiem społecznym lub innymi powodami, które należy rozpoznać.

Fobia społeczna

Nasilony lęk przed obcymi może utrzymywać się do 3, roku życia i jest związany z prawidłowym rozwojem dziecka. Jeżeli jednak później dziecko przeżywa bardzo silny lęk w obecności nieznajomych osób lub gdy jest w centrum uwagi innych, stara się unikać takich sytuacji, ma trudności w funkcjonowaniu społecznym i nawiązywaniu kontaktów z innymi, może być to oznaką wykształcenia się u dziecka lub nastolatka fobii społecznej. W kontakcie z innymi osobami widać zakłopotane, czerwienienie się, pocenie, drżenie rąk, unikanie kontaktu wzrokowego, milczenie, mówienie niewiele lub bardzo cicho, oraz stałe zamartwianie się o opinię innych i możliwość ośmieszenia. Wśród dobrze znanych i bezpiecznych osób, dziecko lub nastolatek mogą zachowywać się naturalnie i nie odczuwać lęku. Fobia społeczna może wiązać się z unikaniem szkoły, opuszczaniem lekcji, odmową wychodzenia z domu czy izolowaniem się od rówieśników.

Lęk uogólniony

Czasem dziecko/nastolatek może nadmiernie niepokoić się i martwić o wiele, różnych rzeczy. Jeśli stan taki trwa długo, lęk i zamartwianie się jest uporczywe i uogólnione może oznaczać to, że mamy do czynienia z zespołem lęku uogólnionego. Dziecko/nastolatek w tym zaburzeniu może doświadczać lęku w związku z codziennym funkcjonowaniem, szkołą, relacjami z rówieśnikami, przyszłością, zdrowiem, zbliżającym się wyjazdem itp. Lęk może przejawiać się m.in. w postaci ciągłe zamartwiania się, dopytywania rodziców czy nauczycieli o różne zagrożenia i sposoby radzenia sobie z nimi, unikaniem sytuacji związanych z niepokojem, trudnościami ze snem, dolegliwościami somatycznymi.

Napady lęku panicznego

Jest to jedno zaburzeń lękowych, które charakteryzuje się nawracającymi napadami intensywnego lęku, które zazwyczaj pojawiają się bez uchwytnej przyczyny. Napadom tym towarzyszy bardzo duże pobudzenie fizyczne i szereg objawów somatycznych takich jak: przyspieszony oddech i tętno, zawroty głowy, drżenie, fale zimna lub gorąca, pocenie się, duszność, ból/ucisk w klatce piersiowej, nudności czy suchość w jamie ustnej. Między napadami paniki często może pojawiać się lęk przed ich wystąpieniem.

Agorafobia

Jest to zaburzenie lękowe, które charakteryzuje się występowaniem nieuzasadnionego nadmiernego lęku przed przebywaniem na otwartej przestrzeni, wychodzeniem z domu, podróżowaniem, byciem w tłumie czy w miejscu publicznym. Bardzo często agorafobia łączy się z napadami lęku panicznego i osoby obawiają się, że w tych sytuacjach mogą ponownie przeżyć atak paniki. Dziecko/nastolatek zaczyna unikać miejsc i sytuacji, których się boi co prowadzi do stopniowego izolowania się.

Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne / OCD

Objawami charakterystycznymi tego zaburzenia są nawracające i utrzymujące się myśli natrętne (obsesje), które wywołują zwykle silny niepokój oraz czynności natrętne (kompulsje), które często są odpowiedzią na natrętne myśli i mają pomóc poradzić sobie z przeżywanym lękiem. Obsesje i kompulsje mogą pochłaniają znaczne ilości czasu, wywołują cierpienie, zaburzają dotychczasowe funkcjonowanie dziecka/nastolatka i całej rodziny. Dziecko /nastolatek wbrew swojej woli może np. bardzo często myć ręce z obawy przed brudem i zarazkami, powtarzać pewne czynności, słowa, wykonywać coś określoną liczbę razy, dotykać pewnych przedmiotów w określonej kolejności, liczyć w myślach, wciąż układać i porządkować rzeczy. Można zaobserwować znaczne wydłużenie czasu poświęconego na wykonywanie codziennych czynności oraz wciąganie w natręctwa inne osoby z rodziny np. poprzez zadawanie pytań na temat myśli natrętnych lub nakłanianie do wykonywania natrętnych czynności wspólnie z dzieckiem.

Zaburzenia przywiązania

Pierwsze lata życia dziecka uważane są za jeden z najważniejszych etapów rozwojowych. Jest to okres, w którym dziecko jest w pełni zależne od otoczenia i aby czuło się bezpiecznie potrzebuje stabilnej więzi. Niestety poczucie bezpieczeństwa dziecka może być zaburzone przez wiele czynników, co może wpływać na to jak dziecko tworzy i doświadcza więzi z innymi. Te wczesne doświadczenia w późniejszym czasie mogą istotnie wpływać na relacje z innymi osobami. Dziecko czy nastolatek z zaburzeniami przywiązania może zarówno okazywać nadmierne zaufanie obcym osobom, szukać pocieszenia u każdej osoby, lub też wykazywać silny lęk gdy rozstaje się z rodzicem. Może być nadmiernie czujne, trudno je uspokoić, może zachowywać się agresywnie. Dziecko może też wydawać się zupełnie obojętne na to czy ktoś się nim opiekuje. W skrajnych przypadkach zaburzenie przywiązania może wiązać się z zahamowaniem lub opóźnieniem rozwoju fizycznego.

Lęk separacyjny

W okresie między 7 a 12 miesiącem życia niemowlę przechodzi ze stadium symbiozy z mamą do etapu separacji. W tym czasie dziecko zaczyna rozumieć, że ono i jego opiekun to odrębne osoby, więc rozstanie z nim wiąże się z dużym niepokojem i obawą. Kiedy jednak nieadekwatnie dla swojego wieku dziecko reaguje nadmiernym lękiem, płaczem bądź buntem w sytuacji separacji od domu lub rozstania z osobami, z którymi dziecko jest silnie związane, może to wskazywać na występowanie nasilonego lęku separacyjnego.

Zaburzenie/reakcja adaptacyjna

Może się pojawić , gdy dziecko/ nastolatek staje w obliczu dużych zmian , w sytuacji stresującego wydarzenia życiowego takiego jak zmiana szkoły, przeprowadzka, separacja lub rozwód rodziców, śmierć kogoś bliskiego. Mogą się wtedy pojawić (zazwyczaj przejściowe) objawy takie jak: obniżony nastrój, lęk, zamartwianie się, zachowania agresywne/autoagresywne, problemy ze snem (dzieci mogą zgłaszać potrzebę spania wspólnie z rodzicem/rodzicami). U małych dzieci może się pojawić ponowne moczenie się, ssanie palca, dziecinny sposób mówienia.

Zaburzenia osobowości

O zaburzeniach osobowości mówimy wtedy, gdy wzorce doświadczania siebie/świata i zachowania stają się sztywne, a ich konsekwencje są niekorzystne dla jednostki powodując cierpienie i trudności w funkcjonowaniu, w relacji z innymi ludźmi. Obecnie diagnozę zaburzeń osobowości można postawić tylko u osób dorosłych, a w odniesieniu do dzieci i młodzieży wskazuje się na nieprawidłowości w rozwoju osobowości.

Samouszkodzenie, samookaleczenie

Samouszkodzenia/samookaleczenia występują wtedy, gdy dziecko/nastolatek bez chęci zabicia się, celowo zadaje sobie ból np. poprzez cięcie różnych części ciała ostrymi przedmiotami (żyletka, cyrkiel itp.), przypala, drapie czy wbija paznokcie w ciało do krwi, uderza się rękoma lub różnymi przedmiotami. Młoda osoba dokonuje samouszkodzeń najczęściej po to, aby poradzić sobie z odczuwanym napięciem, z negatywnymi myślami, uczuciami, z odczuwaniem wewnętrznej pustki, czy z chęci ukarania siebie. Jest to zawsze sygnał, że dziecko/nastolatek przeżywa trudności, z którymi nie jest w stanie sobie poradzić.

Myśli/tendencje samobójcze

Dzieci i młodzież mogą zgłaszać wątpliwości dotyczące sensu życia, mogą mówić wprost, że nie chce się im dłużej żyć, że ich życie nie ma sensu, że im już nie zależy. Myśli samobójcze mogą towarzyszyć np. depresji czy pojawić się w reakcji na silny stres. Myśli samobójczę nie muszą prowadzić do samobójstwa, ale są zawsze ważnym sygnałem świadczącym o tym, że dziecko/nastolatek ma problemy, z którymi samo nie jest wstanie sobie poradzić i potrzebuje pomocy. Dzieci i młodzież mogą również np. mówić o chęci odebrania sobie życia, pytać bliskich w jaki sposób by zareagowali, gdyby to się stało. Czasem dziecko/nastolatek jest przekonany, że jego śmierć uwolni rodzinę od kłopotów, dlatego niepokojące powinny być stwierdzenia typu „już niedługo nie będziecie mieć ze mną problemów”. Czasem możemy też zaobserwować nadmierne zainteresowanie tematyką samobójstwa w internecie, w literaturze, fascynacje osobami, które popełnimy samobójstwo. Mitem jest przekonanie, że nie popełnia samobójstwa ten, kto o nim mówi lub, że dziecko mówi to tylko po to, aby zwrócić na siebie uwagę lub coś wymusić. Mówienie o chęci odebrania sobie życia zawsze powinno być potraktowane poważnie! W takich sytuacjach należy zgłosić się do lekarza pierwszego kontaktu, lekarza psychiatry lub psychologa/psychoterapeuty.

Zespół stresu pourazowego / PTSD

Jeśli dziecko/nastolatek doświadczył lub był świadkiem zagrażających życiu jego lub bliskich mu osób wydarzeń np. wypadku, śmierci, przemocy, pożaru, gwałtu może pojawić się u niego tzw. zespół stresu pourazowego. Dziecko/nastolatek może traumatyczne zdarzenie powtórnie przeżywać, mogą się pojawić w związku z nim natarczywe, przykre myśli, koszmary senne, unikanie ludzi, miejsc i sytuacji, które przypominają o traumatycznym zdarzeniu. Może pojawić się również rozdrażnienie, wybuchy złości, chwiejność nastroju, nadmierna czujność.

Schizofrenia, zaburzenia psychotyczne

Jest to zaburzenie charakteryzujące się zmienionym, skrajnie nieadekwatnym postrzeganiem, doświadczaniem, ocenianiem i przeżywaniem rzeczywistości. U dziecka/nastolatka należy zwrócić uwagę na takie objawy jak m. in. na stopniowym pogarszaniu funkcjonowania społecznego, wycofywaniu się z kontaktów z rówieśnikami, rodziną, z aktywności życiowych. Mogą być też widoczne: apatia, obojętność, ograniczenia mimiki, gestykulacji i swobody podczas rozmowy. Mogą występować urojenia i omamy, a także dziwaczność i nieadekwatność w zachowaniu, sposobie myślenia i przeżywanych emocjach. Początek choroby może być nagły, kiedy otoczenia uderza nagła zmiana w zachowaniu dziecka/nastolatka, lub może mieć charakter powolny, kiedy zmiany następują stopniowo.

UA SOS
wsparcie dla osób z Ukrainy

Після початку війни в Україні, багато цивільних громадян потрапили в кризову ситуацію через постійну загрозу їхньому життю та здоров’ю. Серед людей, які постраждали від війни є багато дітей, що потребують психологічної або гуманітарної допомоги. Біля цього тексту ви можете знайти матеріали, які зможуть допомогти вам та вашим дітям справлятися з наслідками кризових подій, пережитих під час війни. Більшість матеріалів є доступними українською та російською мовами.

Якщо ви потребуєте психологічної допомоги, напишіть до нас на е-мейл, який знаходиться нижче:
https://bit.ly/swpsuakontakt

Po wybuchu wojny na Ukrainie wiele osób znalazło się w sytuacji kryzysowej. Znaczną część z nich stanowią dzieci i młodzież. Obok można znaleźć materiały, które mogą ułatwić radzenie sobie osobom niepełnoletnim i dorosłym w kryzysie oraz dać podstawowe wsparcie ich opiekunom. Większość materiałów jest dostępna w wersji rosyjsko- i ukraińskojęzycznej.

Osoby potrzebujące wsparcia psychologicznego w związku z wojną na Ukrainie zachęcamy do kontaktu:
https://bit.ly/swpsuakontakt

Корисні посилання | Przydatne materiały

Буклет самодопомоги в стресових ситуаціях з рекомендаціями від Всесвітньої Організації Охорони Здоров`я (Матеріали перекладені трьома мовами, англійською, українською та російською)

Broszura samopomocy World Health Organization (w kilku językach, w tym angielskim, rosyjskim i ukraińskim)

Ознайомитися з рекомендаціями можна за цим посиланням

 

Презентація, яка висвітлює проблематику дитячих переживань, пов`язаних з пережитим травматичним досвідом (презентація перекладена на англійську, українську та російську мови)

Prezentacja o tym, jak dziecko doświadcza wydarzeń traumatycznych (w kilku językach, w tym angielskim, rosyjskim i ukraińskim)

З презентацією можна ознайомитись тут

 

Збірка коротких матеріалів, які описують наші реакції на кризові події, ці матеріали допоможуть вам зрозуміти коли потрібно звертатися за допомогою до фахівця з психічного здоров`я, якщо ви пережили кризову або травматичну подію (Буклети перекладені англійською та російською мовами)

Zestaw broszur o tym, jak reagujemy na kryzysowe wydarzenia i kiedy nasza reakcja wymaga pomocy eksperta (w kilku językach, w tym angielskim i rosyjskim)

З матеріалами можна ознайомитись тут

 

Додаток, який допоможе вам впоратися з тривогою, пов`язаною з війною (додаток доступний українською та російською мовами)

Aplikacja w różnych językach (m.in. ukraińskim i rosyjskim) do radzenia sobie z lękiem związanym z wojną

Перейдіть за посиланням та відкрийте додаток

 

Коротке відео про те, як ми можемо реагувати на травматичні події та які методики психологічної підтримки можуть бути ефективними в роботі з людьми, які пережили травматичні події.

Filmy edukacyjne o tym, jak reagujemy na traumę i jak można sobie z nią spróbować radzić (w języku angielskim z ukraińskimi napisami)

 

Запрошуємо вас до перегляду фільму про наші реакції на травматичні події та про можливості отримання психологічної допомоги в стресових ситуаціях (фільм можна переглянути російською мовою)

Film o reagowaniu na sytuacje traumatyczne i możliwościach uzyskania pomocy psychologicznej w związku z nimi (w języku rosyjskim):

 

Буклет інформаційний щодо опису правил розмови з людьми, які пережили травматичні події (Переклад Iwona Michałowska-Gabrych)

Broszura informująca o zasadach kontaktu z osobami w sytuacjach kryzysowych lub po traumatycznych przeżyciach (tłum. Iwona Michałowska-Gabrych)

Як потрібно розмовляти з людьми, які пережили травматичні події

 

Збірка коротких матеріалів, які описують наші реакції на кризові події, ці матеріали допоможуть вам зрозуміти коли потрібно звертатися за допомогою до фахівця з психічного здоров`я, якщо ви пережили кризову або травматичну подію, ( Переклад Yevgeniy Rekunenko)

Zestaw broszur o tym, jak reagujemy na kryzysowe wydarzenia i kiedy nasza reakcja wymaga pomocy eksperta, uzyskany ze strony www.pknds.de (tłum. Yevgeniy Rekunenko)

Соціальні взаємодії з іншими людьми 1
Соціальні взаємодії з іншими людьми 2
Коли трапляється щось жахливе

Nasz
zespół

Zatrudniamy terapeutów specjalizujących się w tarapii poznawczo-behwaioralnej i terapii systemowej.

dr Bartosz Piasecki
Koordynator usług zdrowotnych,
psychoterapeuta Czytaj więcej

dr Bartosz Piasecki

Jestem psychologiem, doktorem nauk o zdrowiu oraz certyfikowanym terapeutą poznawczo-behawioralnym. Mam wieloletnie doświadczenie w pracy klinicznej, naukowej i dydaktycznej. W swojej pracy terapeutycznej koncentruję się przede wszystkim na identyfikowaniu indywidualnych potrzeb pacjenta i mechanizmów, które uniemożliwiają ich zaspokajanie. Pomaga mi w tym terapia schematu, której stałem się wielkim orędownikiem i od kilku lat z powodzeniem wykorzystuję.

Prywatnie jestem miłośnikiem koszykówki, jazdy na rowerze i wielu innych aktywności sportowych, a także dobrych książek, seriali i filmów (od dziecka uwielbiam sci-fi/fantasy) oraz brytyjskiego humoru w prawie każdej postaci.

 
Katarzyna Dziel
Psycholog-konsultant Czytaj więcej

Katarzyna Dziel

Jestem psychologiem, psychoterapeutą w trakcie certyfikacji w Szkole Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej Uniwersytetu SWPS pod kierownictwem dr Agnieszki Popiel i dr Ewy Pragłowskiej. Ukończyłam studia podyplomowe z zakresu seksuologii praktycznej. Bardzo ważne są dla mnie rozwój osobisty i zwiększanie swoich kompetencji, dlatego nieustannie poszerzam swoją wiedzę i umiejętności. Prywatnie jestem miłośniczką psów i pasjonatką fotografowania.

Martyna Hekiert
Pracownik pierwszego kontaktu Czytaj więcej

Martyna Hekiert

Psychologia wyposażyła mnie w narzędzia, dzięki którym mogę doskonalić umiejętność empatycznego, nieoceniającego słuchania, by móc tworzyć bezpieczną przestrzeń do wyrażania siebie oraz odpowiadać na potrzeby drugiej osoby z poszanowaniem jej oraz swoich granic. Jako psycholożka pracowałam najczęściej z osobami z niepełnosprawnościami, chorującymi somatycznie, doświadczającymi kryzysu psychicznego. W Centrum staram się, by każda osoba szukająca pomocy otrzymała informację o możliwych rozwiązaniach i formach wsparcia.

Paulina Stodolna
Pracownik pierwszego kontaktu Czytaj więcej

Paulina Stodolna

Jestem studentką psychologii klinicznej na Uniwersytecie SWPS w Poznaniu, dodatkowo realizuję przygotowanie pedagogiczne w Wyższej Szkole Kształcenia Zawodowego. Doświadczenie zawodowe zdobywam poprzez działalność w Laboratorium Neuronauki Emocji, a także w Kole Naukowym Psychoterapii i Treningu oraz Psychologii Dziecka. Psychologia towarzyszy mi nie tylko na ścieżce zawodowej – jest ona moją pasją i sposobem na życie.

Marta Sakowicz
Psychoterapeuta Czytaj więcej

Marta Sakowicz

Jestem psychoterapeutą w trakcie szkolenia psychoterapeutycznego w nurcie terapii systemowej. Doświadczenie zawodowe zdobywałam w Zespole Poradni Psychologiczno-Pedagogicznych nr 2 w Poznaniu, a także w placówkach oświatowych. W trakcie studiów przeszłam roczne szkolenie w programie „Laboratorium Kompetencji Zawodowych”. Systematycznie biorę udział w kursach, warsztatach i szkoleniach dotyczących psychoterapii oraz pracy z dziećmi i młodzieżą.

Magdalena Łabędzka
Lekarz psychiatra Czytaj więcej

Magdalena Łabędzka

Jestem absolwentką Wydziału Lekarskiego i Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu oraz Wydziału Prawa i Administracji (kierunek prawo) na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Ukończyłam specjalizację w ramach rezydentury na Oddziale Kobiecym w Klinice Psychiatrii Dorosłych w Poznaniu. Ukończyłam szkolenie specjalizacyjne z seksuologii w Instytucie Seksuologii Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego w Warszawie. Aktualnie jestem w trakcie ostatniego roku specjalizacji z psychiatrii dzieci i młodzieży, którą odbywam w Centrum Neuropsychiatrii „Neuromed” we Wrocławiu.

Pracuję jako konsultant psychiatra na oddziałach somatycznych Szpitala Miejskiego im. Franciszka Raszei w Poznaniu oraz jako psychiatra Poradni Zdrowia Psychicznego. Świadczę także usługi biegłego psychiatry dla sądów powszechnych i Prokuratury.

Prywatnie jestem opiekunką 2 adoptowanych suczek - Migotki i Marysi. W każdej wolnej chwili czytam książki, słucham muzyki i podcastów. Uwielbiam podróże oraz przebywanie na łonie natury.

Natalia Antczak
Psychoterapeuta Czytaj więcej

Natalia Antczak

Jestem psychologiem, pedagogiem i psychoterapeutą. Prowadzę zarówno psychoterapię indywidualną, jak i rodzinną, a szczególnie satysfakcjonuje mnie praca terapeutyczna z nastolatkami. Na problem, z którym przychodzi pacjent, spoglądamy wspólnie z wielu różnych perspektyw. Staramy się zrozumieć nie tylko przyczyny jego powstania, ale także funkcję, jaką obecnie pełni oraz odnaleźć w pacjencie zasoby, które pozwolą go przezwyciężyć.

Ukończyłam Psychologię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz szkolenie psychoterapeutyczne w nurcie terapii systemowej w Wielkopolskim Towarzystwie Terapii Systemowej w Poznaniu. Swoją pracę regularnie poddaję superwizji. Obecnie jestem w procesie certyfikacji. Doświadczenie zdobywałam m.in. w Szpitalu Klinicznym im. Karola Jonschera, Szpitalu Dziecięcym im. prof. dr. med. Jana Bogdanowicza w Warszawie, Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie oraz Fundacji Dzieci Niczyje (obecnie Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę) w Warszawie.

Kamila Brodniak
Psychoterapeuta Czytaj więcej

Kamila Brodniak

Jestem psychologiem z zawodu i z pasji, a także psychoterapeutką w trakcie Szkoły Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej Uniwersytetu SWPS. Doświadczenie zdobywałam jako psycholog w Miejskim Centrum Interwencji Kryzysowej, gdzie wspierałam osoby uzależnione; w Stowarzyszeniu „Żyj zdrowo”, współpracując z cukrzykami i seniorami; prowadząc szereg zajęć w szkołach podstawowych; konsultując młodzież szkół ponadpodstawowych oraz prowadząc prywatną praktykę kliniczną. W swojej pracy dostosowuję metody terapii do pacjenta, tworząc z nim indywidualny plan pomocy i wprowadzania zmian.

Prywatnie jestem czynnym pasjonatem gotowania, zwierzolubem, amatorem ogrodnictwa, dźwigania ciężarów i zaplatania makramy.

Katarzyna Kierzek
Psychoterapeuta Czytaj więcej

Katarzyna Kierzek

Jestem psychologiem, psychoterapeutą w trakcie certyfikacji w Szkole Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej Uniwersytetu SWPS pod kierownictwem dr Agnieszki Popiel i dr Ewy Pragłowskiej oraz w trakcie procesu certyfikacji na seksuologa klinicznego. Ukończyłam dwuletnie podyplomowe studia Seksuologia Kliniczna – Opiniowanie, Edukacja, Terapia powołane przy Instytucie Psychologii UAM.

Centralnym punktem mojej aktywności zawodowej jest psychoterapia zaburzeń psychicznych dzieci i młodzieży. Mam przekonanie, że osoba objęta opieką psychoterapeutyczną zdobywa w trakcie tego procesu wiedzę i umiejętności, które mają realny wpływ na jej funkcjonowanie na kolejnych etapach rozwoju.

Prywatnie jestem mamą, miłośniczką kryminałów, planszówek i aktywności biegowej.

Anna Prendka
Psychoterapeuta Czytaj więcej

Anna Prendka

Jestem psychologiem w trakcie szkolenia psychoterapeutycznego w nurcie poznawczo-behawioralnym. Przez 7 lat pracowałam w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Szamotułach. W pracy zdobyłam doświadczenie, szczególnie w zakresie diagnozy i terapii zaburzeń emocjonalnych, trudności w relacji opiekun-dziecko, zaburzeń odżywiania oraz trudności szkolnych. Od 2009 r. pracuję w Poradni Dietetyczno-Psychologicznej w Poznaniu.

Małgorzata Suracka-Bidermann
Psychoterapeuta Czytaj więcej

Małgorzata Suracka-Bidermann

Jestem psychologiem oraz psychoterapeutą w procesie certyfikacji. Ukończyłam studia podyplomowe z zakresu seksuologii klinicznej oraz treningu grupowego. Moje doświadczenie zawodowe związane jest z pracą z osobami dorosłymi, a także dziećmi oraz młodzieżą i to właśnie ten obszar jest mi najbliższy. Swoje kompetencje poszerzam podczas licznych szkoleń, konferencji i kursów, dzięki czemu mogę jeszcze lepiej rozumieć trudności młodych ludzi, z którymi się spotykam. Sposób swojej pracy dopasowuję do wieku pacjenta. Może ona przybrać formę wspólnej zabawy, jak i rozmowy lub aktywnego ćwiczenia konkretnych umiejętności.

Prywatnie jestem urodzoną wegetarianką, miłośniczką ludzi, swojego psa i męża, wielbicielką lasów, natury, pieszego zwiedzania świata i ekodziałaczką.

Katarzyna Wiecheć
Psychoterapeuta Czytaj więcej

Katarzyna Wiecheć

Jestem psychologiem i psychoterapeutą poznawczo-behawioralnym w trakcie certyfikacji; doktorantką w Katedrze i Zakładzie Psychologii Klinicznej na Uniwersytecie Medycznym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, stypendystką na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS w Poznaniu. Jestem członkiem Polskiego Towarzystwa Terapii Poznawczej i Behawioralnej (PTTPB).

Głównymi obszarami moich zainteresowań zawodowych są terapie trzeciej fali – terapia schematu oraz ACT.

Agnieszka Kańczukowska-Stadnik
Psychoterapeuta Czytaj więcej

Agnieszka Kańczukowska-Stadnik

Jestem psychologiem, certyfikowanym psychoterapeutą poznawczo-behawioralnym oraz doktorem nauk ekonomicznych. Pracuję klinicznie zarówno z dziećmi, młodzieżą jak i dorosłymi. Do każdej osoby staram się podchodzić bardzo indywidualnie, bazując jednocześnie na sprawdzonych metodach naukowych. W swojej pracy wykorzystuję podejścia tzw. trzeciej fali poznawczo-behawioralnej (terapię schematów, ACT czy DBT). Stale poszerzam swoją wiedzę uczestnicząc w konferencjach i warsztatach oraz śledząc wyniki badań w czasopismach branżowych. Obecnie pracuję także jako psychoterapeuta w projekcie badawczym Uniwersytetu SWPS Sonata Bis, poświęconemu technikom wyobrażeniowym w terapii schematu. Swoje doświadczenie kliniczne zdobywałam na oddziałach psychiatrycznych szpitali w Poznaniu i Gnieźnie. Jestem też wieloletnim wykładowcą akademickim. Prywatnie jestem mamą trójki dzieci, przy których nieustannie uczę się jak pokonywać własne ograniczenia. Uwielbiam muzykę jazzową, jazdę na rowerze i windsurfing.

Joanna Mikołajczyk
Psychoterapeuta Czytaj więcej

Joanna Mikołajczyk

Jestem psychologiem i psychoterapeutką poznawczo-behawioralna w procesie certyfikacji, absolwentką Uniwersytetu SWPS w Poznaniu. Kontynuuję kształcenie w Szkole Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej Uniwersytetu SWPS pod kierownictwem dr Agnieszki Popiel oraz dr Ewy Pragłowskiej. Jestem członkinią Polskiego Towarzystwa Terapii Poznawczo-Behawioralnej. Prowadziłam liczne autorskie warsztaty dla dzieci i młodzieży, a także zajęcia o charakterze socjoterapeutycznym. W pracy przestrzegam zasad kodeksu etycznego zawodu psychologa i psychoterapeuty poznawczo-behawioralnego. Pracę terapeutyczną regularnie poddaję superwizji. Doświadczenie zawodowe zdobywałam w: Przedszkolu integracyjnym Szkółka Małego Dziecka w Poznaniu, Poradni Zdrowia Psychicznego dla Dorosłych oraz dla Dzieci i Młodzieży w Centrum Medycznym Multimed w Gnieźnie, Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych „Dziekanka” im. Aleksandra Piotrowskiego w Gnieźnie, Szpitalu Klinicznym im. Heliodora Święcickiego UM w Poznaniu na Oddziale Klinicznym Dermatologii, Wielkopolskim Centrum Zdrowia Psychicznego Katharsis, Środowiskowym Domu Samopomocy „Zielone Centrum”, Fundacji „Jaś i Małgosia Szkoły i Placówki Terapeutyczne”, Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 2 w Poznaniu. Prowadziłam również liczne autorskie warsztaty dla dzieci i młodzieży, a także zajęcia o charakterze socjoterapeutycznym.

Nasi pacjenci
Kto może się do nas zgłaszać?

Pomagamy dzieciom i młodzieży w wieku do 18 roku życia. Nasi pacjenci muszą spełniać dwa warunki:

  • mieszkać w Poznaniu

    Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej. Jeżeli jednak władza rodzicielska przysługuje na równi obojgu rodzicom mającym osobne miejsce zamieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy.

  • zmagać się z zaburzeniami psychicznymi, którymi się zajmujemy

    Osoby, które zgłaszają się do Centrum, zapraszamy na wstępne spotkania konsultacyjno-diagnostyczne. Podczas rozmowy psycholog określa, czy nasi specjaliści są w stanie odpowiedzieć na problemy pacjenta, a tym samym czy dana osoba może zostać zakwalifikowana do dalszego leczenia w naszej poradni.

  • po zakwalifikowaniu do projektu dziecko nie może uczestniczyć w psychoterapii poza Środowiskowym Centrum Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży

Zgłoszenie
Krok po kroku

Proces kwalifikacji do projektu:

  1. Zgłoszenie chęci uczestnictwa w projekcie poprzez formularz zgłoszeniowy zamieszczony na stronie internetowej, kontakt telefoniczy, mailowy lub osobisty w siedzibie Środowiskowego Centrum Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży.
  2. Ustalenie terminu spotkania oraz przesłanie dokumentów (Kwestionariusz Rodzica, Regulamin Projektu, dokumenty dot. RODO), które należy uzupełnić i przesłać przed pierwszym spotkaniem. W celu potwierdzenia miejsca zamieszkania prosimy też o przesłanie lub dostarczenie przed spotkaniem pierwszej strony zeznania podatkowego PIT za 2019 rok lub Urzędowego Poświadczenie Odbioru (UPO).
  3. Spotkanie diagnostyczne z Psychologiem–konsultantem w siedzibie Centrum oraz w środowisku dziecka.
  4. Decyzję o przyjęciu do programu podejmuje Koordynator usług zdrowotnych we współpracy z zespołem terapeutycznym oraz po ewentualnej konsultacji psychiatrycznej dziecka.
  5. Ponowny kontakt z uczestnikiem projektu w celu ustalenia terminu spotkania z Psychoterapeutą.
  6. Praca psychoterapeutyczna i środowiskowa z pacjentem.

Dokumenty do pobrania:

Formularz zgłoszeniowy