Filmoterapia z sensem. Pokaz filmu „Nie opuszczaj mnie”

W jednej z pierwszych scen filmu „Nie opuszczaj mnie” widzimy parę staruszków obrzucających się radośnie i zawadiacko suchymi liśćmi. To 98-letni Jo Byeong-man i 89-letnia Kang Kye-yeol, którzy są małżeństwem od 76 lat. Mieszkają w górskiej wiosce Hoengseong w Korei Południowej. Spłodzili razem dwanaścioro dzieci i pogrzebali szóstkę z nich. Ich relacja wciąż pełna jest młodzieńczej radości i czułości. Bliźniaczo podobne stroje, które noszą, codzienne żarciki, jakimi się raczą, ale przede wszystkim ogromna miłość uczyniły z nich bohaterów koreańskiej telewizji, a powstały w konsekwencji film pełnometrażowy stał się największym sukcesem komercyjnym w historii południowokoreańskiego kina dokumentalnego.

Głównym wątkiem tej historii jest miłość starszych ludzi, zaś osnową – zmienne pory roku i dostosowane do nich czynności gospodarskie. Grabienie liści, odśnieżanie podwórka, zbieranie chrustu na opał, przygotowywanie

posiłków z dostępnych produktów – zajęcia powtarzane od lat, z roku na rok stają się coraz powolniejsze i trudniejsze do wykonania. Z miesiąca na miesiąc Jo Byeong-man słabnie coraz bardziej, a jego ukochana żona nie może mu pomóc.

Reżyser towarzyszy parze przez 15 miesięcy, dokumentując codzienne rytuały, gdyż tylko to może zrobić wobec zbliżającego się pożegnania, wyznania miłości i bezsiły. W swoim filmie nie zadaje pytania o granice medium i możliwości filmowego obrazowania śmierci. Obserwuje swoich bohaterów z pewnego dystansu, tak by najbardziej intymna i osobista przestrzeń pozostała tylko dla nich. I pomimo że wszystko tu jest realne – postaci, zdarzenia, bezradność i ból, historia wykracza poza współczesność i przenosi się w bezczas mitu.

Podczas spotkań widzowie będą mieli okazję dowiedzieć się, czym jest filmoterapia. Warto wspomnieć, że to metoda wspomagająca edukację lub terapię psychologiczną. Stosuje się ją z powodzeniem na całym świecie od lat 80. ubiegłego wieku.

Widz ogląda film, ale robi to w sposób szczególny – nastawia się wyłącznie na odbiór emocjonalny. Zgodnie z podstawowym założeniem filmoterapii to, co nas porusza w filmie, dużo mówi o nas samych.