Antydystopia – relacja z wystawy projektów studentów School of Ideas

Technologia otacza nas ze wszystkich stron. Jest integralną częścią naszej codzienności, on-line jesteśmy właściwie non stop. Mnogość i różnorodność informacji dostępnych na każdym kroku daje nam niesamowite możliwości, jednak zastawia również różne pułapki. Najgroźniejsze wydaje się uzależnienie od internetu, którego społeczny charakter realnie i dosadnie wpływa na życie chorującego. Media społecznościowe pękają w szwach od rosnącej liczby znajomych i followersów, jednak w relacjach tych brakuje kontaktu twarzą w twarz. Coraz częściej przekładamy spotkania online nad bezpośrednie interakcje, co pozbawia nas naturalnej możliwości uczenia się, wchodzenia w relacje poprzez bezpośredni, fizyczny kontakt z ludźmi, który jest fundamentalny dla prawidłowego rozwoju. Jednocześnie sztuczna inteligencja z czasem staje się coraz lepsza w rozpoznawaniu ludzkich emocji. Dzieje się to za sprawą gigantów technologicznych, którzy od ponad dekady inwestują w sztuczną inteligencję, wykorzystując wizję komputerową lub analizę głosu do rozpoznawania ludzkich emocji.

Jak więc rysuje się wizja naszej przyszłości? Czy wraz z upływem czasu zamienimy się rolami z maszynami? Czy ciągły rozwój technologiczny i nasze niekontrolowane nadużywanie go sprawi, że przestaniemy być zdolni do odczuwania emocji? Jak bardzo technologie są w stanie wpłynąć na ludzkość?

Projekt poduszki-nauczyciela to pewna spekulacja na temat tego, jak może wyglądać przyszłość. To ostrzeżenie w formie niepozornego przedmiotu użytku codziennego. To dystopijna wizja tego, do czego może doprowadzić nadużywanie mediów społecznościowych i technologii w perspektywie najbliższych kilkuset lat. Czy pochłonięci elektroniką zamkniemy się w domach, izolując od siebie wzajemnie? Jak wówczas będzie wyglądać nasz rozwój emocjonalny? Poduszka w założeniu jest obiektem uczącym człowieka przyszłości, jak przeżywać konkretne emocje. Następujące po sobie sekwencje uruchamiają kolejne reakcje. Jednak poduszka ma charakter karykaturalny – reakcje obrazujące konkretne „emocje” są bardzo proste i przywodzą na myśl prymitywne skojarzenia. Bo czy rzeczywiście maszyny będą kiedykolwiek w stanie nauczyć nas czegoś tak ludzkiego jak emocje?

Autorzy projektu: Karol Osikowicz, Saskia Milanowska, Martyna Wyszyńska, Magdalena Zawistowska, Dominik Makowski

Algorytmy sterują naszymi wyborami w mediach społecznościowych, wtłaczając nas w bańki informacyjne odpowiadające naszym poglądom we wszelkich dyskursach. Zamykają nas w poczuciu komfortu płynącego z zapewnienia o słuszności naszej racji. Nie zdajemy sobie sprawy, że jesteśmy zamknięci w naszej autopropagandzie. Często pozostając zaślepieni, nie uświadamiamy sobie lub nie chcemy sobie uświadamiać, ile płynie z tego ograniczeń. Bańki zasadzają się często na spolaryzowanych treściach. Dotykają tematów światopoglądowych związanych z polityką. To rozwarstwienie idealnie obrazuje stosunek do problemu azylowego, ludzi z różnych baniek. Można go określić jako empatyczny, obojętny bądź nienawistny. Wykazując jeden z nich, będzie nam trudno czytać, oglądać i słuchać czegoś, co nie zostało do nas dokładnie dostosowane. Czy nasza bańka nami manipuluje? Czy możemy więc zaufać swoim wyborom?

Autorzy projektu: Zuzanna Piwek, Maja Miłoszewska, Alicja Strot, Wiktoria Bloch, Maja Owcarz

Gdy cała natura została spieniężona, a zasoby Ziemi wyeksploatowane do maksimum, najbogatsi w końcu mogą odpocząć, zrelaksować się. Nikt im nie przeszkadza, mogą zająć się swoim prywatnym ogródkiem. E-DEN zapewnia im rozrywkę bez zmartwień, zaspokojenie rozkojarzonych potrzeb. Naszych roślin nie trzeba podlewać, wystarczy je podłączyć do prądu. Nie potrzebują też światła, mogą je emitować same. Dodadzą bodźców w hiperinteraktywnej rzeczywistości! Konsekwencje braku natury? Nie konsekwencje, a raczej plusy: postęp technologiczny! Dawno już rozwinięty kapitalizm doprowadził do katastrofy klimatycznej. Żyjemy w megacities, schowani w betonie przed upałem, nie istnieje nic poza wieżowcami. To budynki rosną, nie drzewa. Migrowaliśmy tam, gdzie da się żyć, a ilość takich miejsc jest już naprawdę ograniczona i w pełni zależna od kapitału. Dlatego jeśli należysz do 1% populacji niezajętego ciągłą walką o przetrwanie i zmiana miejsca zamieszkania ze względu na warunki klimatyczne Ci nie grozi, nie pozostaje nic innego, jak zrelaksować się i pobawić naturą.

Autorzy projektu: Bugusia Gręda, Mikołaj Wnukowski, Marek Woźniak

To indywidualna diagnoza środowiskowa, która przypisze Cię do typu społecznego o właściwej przyszłości klimatycznej. Generalne prognozy nie zdały egzaminu. Pozostajemy nieporuszeni wobec tragedii dotykającej planetę. Jedna osoba nic nie zmieni. A jedna z sześciu typów? Sprawdź, do którego należysz Ty i Twoi znajomi, a następnie przemieszczaj się po skali szkodliwości klimatycznej. Jeśli wyrok wydany na planetę jest OK, Twoja diagnoza chyba również.

Autorzy projektu: Izabela Fila, Maciej Kozieł, Martyna Czajka