Nie przesadzę chyba, jeśli powiem, że jestem dziennikarzem multimedialnym. Zaczynałem w prasie podziemnej przed 1989 r. Potem była telewizja Kraków i Telewizyjna Agencja Informacyjna. Miałem szczęście budować od podstaw Polsat. Równocześnie wspomagałem anteny radiowe: TOK FM, PiN Radio, Jedynkę, Trójkę, RDC i inne rozgłośnie. Obecnie jestem redaktorem naczelnym dziennika Rzeczpospolita i stawiam sobie zadanie przeprowadzenia tego tytułu w świat mediów konwergentnych.

Studentów chcę uczyć kreatywnego dziennikarstwa, umiejętności poruszania się w świecie multimediów. Chcę ich przekonywać do sensu zawodu, o którym mówi się, że wygasa. Prawda jest jednak zupełnie inna. Kończy się jakaś epoka w dziennikarstwie, a zaczyna inna.

Kilka lat temu usłyszałam, że „żeby być dobrym dziennikarzem, nie wolno myśleć, że jest się najmądrzejszym” i te słowa mocno zapadły mi w pamięć. Z jednej strony w dziennikarstwie w cenie jest tupet i odwaga, z drugiej brak pokory może łatwo zgubić. Lepiej trzy razy sprawdzić, czy „Ogniem i mieczem” na pewno napisał Henryk Sienkiewicz niż popełnić błąd, który zauważą tysiące ludzi.
To zawód ciekawy, dający dużo satysfakcji, ale także wymagający ponadprzeciętnego oddania, często kosztem życia pozazawodowego.
Studentom chciałabym przekazać, jak ta praca wygląda w praktyce, wskazać na niebezpieczeństwa i pułapki, z którymi być może dzięki temu łatwiej im będzie w przyszłości sobie poradzić.

Dla mnie dziennikarstwo to nakłanianie ludzi do tego, aby powiedzieli, co myślą, a nie tylko powiedzieli. Ci którzy mówią, co myślą albo mają stanowiska albo o stanowiskach nie myślą.

Sądzę, że ten zawód jest zawodem stawiania pytań przede wszystkim sobie, a później innym. To stan ciągłego zadziwienia światem. A to znowu prowadzi do szukania odpowiedzi. Dziennikarze to wirtuozi wszelkich dziedzin, którzy w końcu usłyszą właściwą odpowiedź, ale żeby osiągnąć ten cel, trzeba przyznać się do własnej niewiedzy.
Po prostu – zapraszam Państwa na zajęcia z warsztatu dziennikarza radiowego.